Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

«Τι είναι Αγάπη και τι Μίσος» [Από το blog “Adonios G.K.”]

Την 1.2.2008, στο blog “Adonios G.K.”, υπό μορφή καλαίσθητης παρουσίασης “slideshare” διαβάσαμε αυτό:


Τι είναι Αγάπη και τι Μίσος

Ζωή είναι η ύπαρξη της αγάπης.

Λογική είναι η αγάπη που υπολογίζει.

Μελέτη είναι η αγάπη που αναλύει.

Επιστήμη είναι η αγάπη που ερευνά.

Φιλοσοφία είναι η αγάπη που σκέφτεται.

Θρησκεία είναι η αγάπη που αναζητά τον Θεό.

Αλήθεια είναι η παντοτινή αγάπη.

Ιδανικό είναι η αγάπη που ανεβάζει.

Πίστη είναι η αγάπη που μεταδίδεται.

Ελπίδα είναι η αγάπη που ονειρεύεται.

Καλοσύνη είναι η αγάπη που βοηθάει.

Αδελφικότητα είναι η αγάπη που αγκαλιάζει.

Θυσία είναι η υπέρτατη αγάπη.

Απάρνηση είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε.

Συμπάθεια είναι η αγάπη που χαμογελάει.

Δουλειά είναι η αγάπη που χτίζει.

Αδιαφορία είναι η αγάπη που κρύβεται.

Απελπισία είναι η αγάπη που χάνει τον έλεγχο.

Πάθος είναι η αγάπη που χάνει την ισορροπία.

Ζήλεια είναι η αγάπη που πληγώθηκε.

Υπερηφάνεια είναι η αγάπη που τραυματίστηκε.

Πρόκληση είναι η αγάπη που υποβαθμίστηκε.


Τέλος το Μίσος, που σίγουρα πιστεύεις πως είναι το αντίθετο της αγάπης, δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη που αρρώστησε βαριά.


Να έχεις την καλύτερη ημέρα, την καλύτερη ώρα, το καλύτερο λεπτό. Όλα στη ζωή σου να είναι τα καλύτερα, σήμερα και πάντα. Η ειρήνη, η χαρά, η απλότητα και η ελπίδα να μένουν στην ψυχή σου για όλη σου τη ζωή.


Αγάπα τον εαυτό σου και όλους όσους είναι γύρω σου. Και να θυμάσαι ότι: Αγαπώ σημαίνει ζω. Αγαπιέμαι σημαίνει αξίζω. Αγαπιέμαι και αγαπώ σημαίνει αξίζω να ζω.


ΠΗΓΗ:

http://adonios.wordpress.com/2008/02/01


Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

«Γιατί δεν έχω μετρητή» [Από το blog “Memoryland (Gerasimos)”]

Στις 4.2.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:


Γιατί δεν έχω μετρητή

Δεν έχω μετρητή όχι διότι δεν με ενδιαφέρει ποιος μπαίνει ή δεν μπαίνει στο blog μου. Απλά δεν θέλω να μου γίνει αυτοσκοπός το ποιος μπαίνει και βγαίνει ή το πόσο δημοφιλές είναι. Δεν θα με πείραζε αν ήταν αλλά, απ’ την άλλη, δεν θα με ενοχλούσε καθόλου ούτε θα με προβλημάτιζε αν έμπαιναν ένας-δυο νοματαίοι, όπως άλλωστε περίπου συμβαίνει. Νομίζω ότι όποιος δεν διαθέτει ΠΟΛΥ ισχυρές αντιστάσεις παρασύρεται σιγά-σιγά και ύπουλα από τους μετρητές (τα counters) σε αριβιστικές νοοτροπίες. Τον παροτρύνουν να ασχοληθεί συστηματικά, ακόμη και σχολαστικά με την επισκεψιμότητα και να στεναχωρηθεί αν δεν μπουν πολλοί στο blog του. Αρχίζει να ‘κυνηγά’ τηλεθεάσεις, ακόμα και με τον πιο κόσμιο και αξιοπρεπή τρόπο. Ακόμα και μη συνειδητά. Χάνοντας έτσι την ίδια την ελευθερία σκέψης του. Αυτό συμβαίνει στο ευρύτερο πλαίσιο της επικράτησης μιας νοοτροπίας κοπαδιού. Μιας νοοτροπίας που πιστεύω ότι δυστυχώς συναντάται στη μπλογκόσφαιρα. Όταν κάνοντας ζάπινγκ πέφτουμε σε ένα δημοφιλές blog, αυτόματα αισθανόμαστε τυχεροί και σπεύδουμε να σχολιάσουμε ή να το προσθέσουμε στα αγαπημένα μας. Για ποιο λόγο; Διότι έτσι κάνουν κι άλλοι. Αντίθετα όταν βλέπουμε ένα ‘περιθωριακό’ μπλογκάκι με τα posts του ασχολίαστα σκεφτόμαστε ότι δεν θα πολυαξίζει τον κόπο, ότι δεν θα μας δουν ούτε θα δούμε πολλούς μένοντας εκεί οπότε… πάμε παρακάτω. Προσοχή: δεν λέω ότι ΟΛΟΙ λειτουργούμε έτσι σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις. Ούτε καν οι περισσότεροι στις περισσότερες. Λέω όμως ότι ΚΑΠΟΙΕΣ φορές ΙΣΩΣ να λειτουργούμε ΚΑΙ ως κοπάδι. Δε νομίζω ότι εξηγείται αλλιώς το ότι αρκετά από τα δημοφιλέστερα ελληνικά blogs (κατά την ταπεινότατη άποψή μου βέβαια) δε λένε και πολλά πράγματα από άποψης περιεχομένου, βάθους και… ύψους απόψεων. Αντιθέτως, σε αρκετά ασχολίαστα μπλογκάκια μπορεί κανείς να ανακαλύψει θησαυρούς. Συμπέρασμα; Δε θα 'λεγα, βέβαια, ότι oι μετρητές είναι σατανικές συσκευές που σκοπό έχουν να μας αλλοτριώσουν. Θα έλεγα όμως ότι καλό είναι να αντιμετωπίζονται αφαιρετικά και προσεκτικά ώστε να μην παρασυρόμαστε σε νοοτροπίες τηλεθεάσεων και σχολιοθηρίας.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/02/blog-post_04.html


Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

«Αν είχε σκιστεί το καλσόν της Κέλυς Κελεκίδου» [Από το blog “Advocatus Diaboli”]

Στις 6.2.2008, στο blog “Advocatus Diaboli” διαβάσαμε αυτό:



Αν είχε σκιστεί το καλσόν της Κέλυς Κελεκίδου

Αν η Τζούλια Αλεξανδράτου, η Καλομοίρα, ο Κώστας Μαρτάκης, ή δεν ξέρω ποιος άλλος έκαναν διαδήλωση μπροστά από τον Διογένη, το Ρεξ ή οποιαδήποτε άλλη πίστα,

Αν ο Αντώνης Ρέμος, ο Σάκης Ρουβάς, η Δέσποινα Βανδή ζητούσαν να δουν τον υπουργό Πολιτισμού και τα ΜΑΤ έβγαιναν μπροστά και δεν τους επέτρεπαν να προχωρήσουν,

Αν η Νατάσα Θεοδωρίδου, η Αντζυ Σαμίου και η Αντζελα Δημητρίου συναντούσαν, τελικά, τον Μιχάλη Λιάπη και αντάλλασσαν απόψεις περί του πολιτισμού,

Αν ανάμεσά τους είχαν και μερικούς βουλευτές από την ακροδεξιά, που συχνά- πυκνά βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα εν είδει μαϊντανών,

Τότε, ναι, για τα τηλεοπτικά κανάλια ΑΥΤΟ θα ήταν είδηση. Από κοντά και οι εφημερίδες θα έβαζαν το θέμα πρωτοσέλιδο (ακόμα και αυτές που κάνουν τις σοβαρές, έστω και για να το χλευάσουν υποτίθεται...)

Τώρα που οι διαδηλωτές ήταν η Μάρω Δούκα, η Ρένη Πιττακή, η Ελένη Καραΐνδρου, η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Αντώνης Αντύπας, η Αλκη Ζέη, ο Χριστόφορος Λιοντάκης, η Εύα Κοταμανίδου και άλλοι αναλόγου διαμετρήματος,

Τώρα που περίπου 500 διανοούμενοι και καλλιτέχνες από τους γνωστότερους, καλύτερους και εγκυρότερους που διαθέτει αυτός ο τόπος και μαζί τους μερικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Περικλής Κοροβέσης, η Αννα Φιλίνη και ο Τάσος Κουράκης (γνωστοί και οι τρεις για τους αγώνες τους ο καθένας στον τομέα του) συγκεντρώθηκαν (χθες) έξω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, πήγαν μέχρι το παρακείμενο υπουργείο Πολιτισμού, συνάντησαν τα ΜΑΤ, απαίτησαν να φύγουν και στη συνέχεια είδαν (δι’ αντιπροσωπείας) τον υπουργό Πολιτισμού, ο οποίος μάλιστα τους ευχαρίστησε για την επίσκεψη και άκουσε πρόθυμα τις προτάσεις τους,

Αυτό ΔΕΝ ήταν είδηση. Τα κανάλια δεν το είδαν (αν και ήταν παρόντα στην συγκέντρωση) και οι εφημερίδες το έπνιξαν στην πλειονότητά τους σε μονόστηλα.

Κι εμείς, συνεχίζουμε να παρακολουθούμε αυτούς τους τηλεοπτικούς σταθμούς και να διαβάζουμε αυτές τις εφημερίδες, που μας χειραγωγούν και επιμένουν να τυφλώνονται όταν κάτι είναι έξω από τις προδιαγραφές τους, και να διαμορφώνουν, έτσι, το γούστο μας.

Ε, δεν είμαστε άξιοι της μοίρας μας;


ΠΗΓΗ:

http://advocdiab.blogspot.com/2008/02/blog-post.html

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

«Λέξεις και μόνο Λέξεις» [Από το blog “Taparapona STOP (Rodia)”]

Στις 26.1.2008, στο blogTaparapona STOP (Rodia)” διαβάσαμε αυτό (συνοδευόμενο, μάλιστα, από αντίστοιχα επιτυχημένα σχόλια):


ΛΕΞΕΙΣ και μόνο ΛΕΞΕΙΣ


01. η απαγορευμενη λεξη: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (αντι για ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ)

02. η κακοποιημενη λεξη: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (αντι για ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ)

03. η επιβεβλημενη λεξη: ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ (αντι για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ)

04. η παραποιημενη λεξη: ΑΓΑΠΗ (αντι για ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ)

05. η μειωτικη λεξη: ΑΤΟΜΟ (αντι για ΑΝΘΡΩΠΟΣ)

06. η παραξενη λεξη: ΙΝΤΕΡΝΕΤ (αντι για ΜΑΣΤΙΓΑ, ΧΟΛΕΡΑ, ΠΑΝΟΥΚΛΑ)

07. η απλη λεξη: ΚΟΙΝΩΝΙΑ (αντι για ΜΑΖΑ ΑΦΕΛΩΝ/ΑΔΑΩΝ/ΠΡΟΒΑΤΩΝ)

08. η συνοπτικη λεξη: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (αντι για ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ)

09. η παραπειστικη λεξη: ΑΓΩΝΑΣ (αντι για ΑΥΤΟΠΡΟΒΟΛΗ)

10. η απολυτη λεξη: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ (αντι για ΚΑΝΑΠΕΣ)


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2008/01/blog-post_847.html


Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

«Πελαγίσια ψυχή» [Από το blog “luogo interno (Christos)”]


Στις 23.1.2008, στο blog “Luogo interno” διαβάσαμε αυτό:



Πελαγίσια ψυχή


Ψυχή έχω πελαγίσια - σε σώμα στεριανό

δε θέλει κυπαρίσσια - μονάχα πέλαγο


Η νύχτα μόλις πέφτει - απ' το κορμί το σκα

σε θάλασσα καθρέφτη - γδύνεται και βουτά


Κυλιέται στην αρμύρα- μέσα σε μια αλυκή

τρυγάει την πορφύρα- και βάφεται άλικη


Πλεούμενο ξετρέχει - κι άρμενο συναντά

στα γόνατα προσπέφτει - και το παρακαλά:


«Καράβι καραβάκι - που πας γιαλό – γιαλό

μάθε μου στην αγάπη -να πλέω ή να χαθώ"


Μα απόκριση δεν παίρνει - όσο και να ρωτά

που η αγάπη βγαίνει- που θάλλει ο έρωτας


Με μια αναπνιά βουτάει- στα βάθη του βυθού

τη ράχη καβαλάει - λευκού ιππόκαμπου


«Του πέλαου αλογάκι - που δίνες κυβερνάς

πως κυβερνιέται η αγάπη - μάθε το και σε μας».


Μα κείνο αφηνιάζει - παίρνει να χλιμιντρά

τη χαίτη του τινάζει - σχίζει τα κύματα


η αυγή χρώμα του αιμάτου - βάφεται κι η ψυχή

στο σώμα του χωμάτου - γυρίζει άπραγη


κι εκεί φυλακισμένη - σε σώμα στεριανό

τη νύχτα περιμένει - να σμίξει πέλαγο...




ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.com/2008/01/blog-post_23.html

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

«Πνευματική φτώχια…» [Από το blog “Roadartist”]


Στις 23.1.2008, στο blog “Roadartist”, διαβάσαμε αυτό:


Πνευματική Φτώχια

Σήψη και διαφθορά παντού.

Νεκρές ηθικές αξίες, αλληλομαχαιρώματα, σκάνδαλα, μίζες..

Μια Ελλάδα βυθισμένη σε ένα απίστευτο πνευματικό χάλι.. πολίτες που αντί να έχουνε βγει στους δρόμους, να εκφράσουν την ανησυχία και την ανασφάλεια τους, αντίθετα κάθονται και παρακολουθούν βραδινές ανούσιες εκπομπές.. τρέχουν να αγοράσουν την εφημερίδα με τις ροζ φωτογραφίες, η οποία εξαντλείται και επανακυκλοφορεί!!
Ωραίος ο σύγχρονος πολιτισμός μας. Όμορφη και η κοινωνία μας…

Αναρωτιέμαι μπορείς σε αυτή τη κοινωνία να ονειρευτείς?

Μπορείς να αντιδράσεις?

Μπορείς να διαφοροποιηθείς?

Ανασαίνεις με ευκολία?

Τι πρότυπα δημιουργούνται?

Εκτός από τη διαφθορά, τι άλλο κυριαρχεί στην ελληνική δημοσιογραφία?

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο? Θα υπάρχει.. μα τότε γιατί αποσιωπείται?

Υπάρχει πολιτική???

Μας εκπροσωπεί κάποιος επάξια??

Μα μικρέ ανθρωπάκο όσο κ αν κλέψεις, όσο και αν το παίξεις καλός, όσο κ αν αγνοήσεις τον όρκο που έδωσες.. στο τέλος πάντα χαμένος θα βγαίνεις.

Η αληθινή επιτυχία και ευτυχία στη ζωή έρχεται σταδιακά, αργά και με πόνο..

Τελικά ο καθένας μας κουβαλάει το κόσμο του πάνω του.

Στην συμπεριφορά του, στη ζωή του, στη ‘δήθεν’ ευγένεια του, στο χαιρετισμό του, στην ευτυχία και στην μελαγχολία του.

Ότι κ αν κάνεις, δεν μπορείς να κρύψεις το ποιος είσαι και το τι πραγματικά αξίζεις..

Δεν σβήνεται το ψεύτικο χαμόγελο.

Δεν παραπλανάς τους άλλους, εσύ δυστυχείς..

Ποτέ δεν θα μπορέσεις να «πετάξεις» αληθινά ψηλά.

Τα φτερά σου θα είναι κέρινα και γρήγορα θα λιώσουν.

Θα προσγειωθείς απότομα.

Και τότε δίπλα σου, ποιοι θα είναι;

Ηλίθιε, όλους τους πρόδωσες!!

Δεν σου έχει μείνει φίλος, δεν σου απέμεινε συνοδοιπόρος!

Η αλήθεια φαίνεται από τη καλημέρα σου.

Η χαρά ξεχωρίζει στα αγνά χείλη..

Οι προστυχιές, οι πονηριές και όλη η ψευτιά, κάποια στιγμή θα φανερωθούν!

Μεγαλόψυχε φίλε μου είσαι πλούσιος και ας μη το βλέπουν οι γύρω!!

Είσαι μοναδικός και ας μη στο έχει πει ποτέ αυτός ο κόσμος!

Δεν σε τιμά κανείς, αλλά ΕΣΥ ξέρεις ότι αξίζεις!...

Κοιμάσαι ήρεμος, δεν έχεις τύψεις, σκορπάς μόνο αγάπη γύρω σου.

Αγαπάς τον εαυτό σου και δίνεις χώρο και στους δίπλα!

Δεν τους πνίγεις!

Τους αφήνεις να φανούν!

Το ξέρεις..

Μόνος κανείς δε ζει..

Το ξέρεις, το να ευεργετείς είναι μεγαλοσύνη!

ΠΟΙΟΣ σήμερα κερδίζει χαρά από τη δημιουργία στη δουλειά του?

ΠΟΙΟΣ νιώθει ευτυχία με ένα ηλιοβασίλεμα?

ΠΟΙΟΣ αγαλλιάζει στη θέα της θάλασσας?

ΠΟΙΟΣ ευγνωμονεί τους ευεργέτες του?

ΠΟΙΟΣ θυσιάζει τη χαρά του, για να συμπαρασταθεί στη θλίψη του διπλανού του?

ΠΟΙΟΣ αναγνωρίζει την αξία του διπλανού του?

ΠΟΙΟΣ ευφραίνεται στη θέα ενός έργου τέχνης?

ΠΟΙΟΣ αναγνωρίζει την αξία της τέχνης?!

Της κληρονομιάς?

Της αφοσίωσης?

Της εμπιστοσύνης?

Της αλήθειας?

Ποιος μπορεί να διδάξει όλα τα παραπάνω??

Μπορεί να ζήσει με τον άλλο?!

Αφήστε με όμως να ζήσω έτσι τουλάχιστον εγώ!!

Το θέλω!

Το μπορώ???

Το αξίζω!


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2008/01/blog-post_23.html

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

«Ένας εσωτερικός διάλογος» [Από το blog “Ημερολόγιο ζωής (Σταλαγματιά)”]

Στις 16.1.2008, στο blog “Ημερολόγιο ζωής (Σταλαγματιά)”, κάτω από τη φωτογραφία ενός σκουριασμένου κλειδιού, διαβάσαμε αυτό:



Ένας εσωτερικός διάλογος

Σκούριασε πια, άχρηστο είναι, γιατί δεν το πετάς;

Δεν πετάνε τη ζωή τους, όχι έτσι, όχι τόσο απλά. Αυτό που βλέπεις εσύ για σκουριασμένο, κάποτε λαμποκοπούσε, περνούσε και στο διάβα του όλοι το θαύμαζαν, το ζήλευαν.

Ναι, κάποτε, τώρα όμως δες το. Μυρίζει μούχλα!

Έτσι συμβαίνει πάντα, όταν οι αναμνήσεις δεν εκτιμώνται αμοιβαία, μουχλιάζουν.

Τι εκτιμήσεις και πράσινα άλογα μου τσαμπουνάς, δες το. Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις,. Η σκουριά αφήνει λεκέδες στα χέρια!

Κάποτε το άγγιζες όμως κι η καρδιά σου όλη πλημμύριζε ευτυχία.. Κάποτε η αφή του ήταν απαλή και μοσχομύριζε αγάπη κι έρωτα. Κάποτε με έμαθε να αγαπώ, να μιλώ, να τολμώ, να γελάω, να πονάω, να κλαίω… είναι εγώ αυτό που βλέπεις. Το παλιό μου εγώ κι όσο σκουριασμένο κι αν το βλέπεις είναι οι αναμνήσεις μου, είναι το παρελθόν μου, σκουριασμένο γιατί δε χαίρει του σεβασμού που έπρεπε, αλλά υπαρκτό.

Είναι το κλειδί για την κλειδαμπαρωμένη μου ψυχή, εκείνη που άφησα εγώ να μουχλιάσει, εκείνη που επέλεξα εγώ να σκουριάσει. Και το έκανα συνειδητά ξέρεις.
Για να μου θυμίζει το παρελθόν, αλλά να μην θέλω να επιστρέψω σ’ εκείνο, γιατί πολύ απλά, όπως είπες κι εσύ: η σκουριά του θα με λερώσει.



ΠΗΓΗ:

http://giaemena.wordpress.com/2008/01/16


Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

«Αρνούμαι» [Από το blog “luogo interno (Christos)”]

Στις 14.1.2008, στο blog “Luogo interno” διαβάσαμε αυτό:


Αρνούμαι

Εξάγγελος που φέρνει θλιβερό μαντάτο

στην άκρη σκοτεινής παρόδου περιμένω

το νεύμα του θεατρώνη να μου πει πως βγαίνω

σε αρχαίο θέατρο ασφυκτικά γεμάτο


Προσμένοντας το κοίλον να με αποθεώσει

το τάλαντο τιμώντας το υποκριτικό μου

με δυο γουλιές νερό ξεπλένω το λαιμό μου

που απ' την τόση έχει αναμονή στεγνώσει


όμως μπροστά μου σαν να ζωντανεύει η ορχήστρα

τα διαζώματα ασφυκτικά με ζώνουν

οι κλίμακες θεριεύουν με περικυκλώνουν

και μ' εγχειρίδιο με προσμένει η Κλυταιμνήστρα


δεν αγαπά κανείς κακούς μαντατοφόρους

ούτε κι εκείνους που κομίζουν την αλήθεια

έχουν τα αυτιά πολύ εθιστεί στα παραμύθια

και στων ειδήσεων των καλών τους μισθοφόρους


Τα ρούχα βγάζω και τον ρόλο αποποιούμαι

πείτε το θεατρίνου αρχάριου δειλία

ή νοσηρή κι αστεία μαζί αγοραφοβία

όμως σε τέτοιο θέατρο να παίξω αρνούμαι...



ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.com/2008/01/blog-post_14.html


Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

«Του καλλιτέχνη» [Από το blog “Σφυράκι”]


Στις 9.1.2008, στο blog “Σφυράκι ” διαβάσαμε αυτό:



Του καλλιτέχνη

ακούω
βλέπω
γράφω
διαβάζω
επικοινωνώ
ζωγραφίζω
ηρεμώ
θυμάμαι
ισορροπώ
κρίνω
λογικεύομαι
μαθαίνω
νιώθω
ξέρω
ονειρεύομαι
παρατηρώ
ριψοκινδυνεύω
σκέφτομαι
ταξιδεύω
υπάρχω
φωνάζω
χάνω
ψάχνω
ωριμάζω


ΠΗΓΗ:

http://sfyraki.blogspot.com/2008/01/blog-post_2091.html


Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Πότε; [Από το blog “Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας)”]

Στις 6.1.2008, στο blog Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας) διαβάσαμε αυτό:



Πότε;

Πότε κοίταξες για τελευταία φορά τον καθρέπτη;
Πότε ένιωσες ντροπή γι αυτό που είδες μπροστά σου;
Πότε κοιμήθηκες τελευταία φορά χωρίς τύψεις;
Πότε αηδίασες για ακόμα μια φορά με τον εαυτό σου;
Πότε δάκρυσες για τελευταία φορά αληθινά;
Πότε ξεπούλησες πάλι τον εαυτό σου;
Πότε ονειρεύτηκες ξανά με όνειρα δανεικά;
Πότε έκοψες τα φτερά της ψυχής σου;
Πότε σκότωσες το παιδί που είχες μέσα σου;
Πότε μίλησες τελευταία φορά με την θάλασσα;
Πότε χόρεψες μαζί με την φωτιά;
Πότε έγραψες τους τελευταίους σου στίχους;
Πότε μύρισες τελευταία φορά ένα τριαντάφυλλο;
Πότε εγκατέλειψες την Ιθάκη σου;
Πότε γεννήθηκε η τελευταία ελπίδα μέσα σου;
Πότε ανέβηκες πάνω στο σύννεφο της μοναξιάς;



ΠΗΓΗ:

http://kokkinoastro.blogspot.com/2008/01/blog-post.html


Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

«Το φως ως ιμάτιον» [Από το blog “Roadartist”]


Στις 9.1.2008, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε (και θυμηθήκαμε) αυτό:


…Να παραμένεις άνθρωπος

Θα 'ρθει καιρός

που θ' αλλάξουν τα πράγματα

να το θυμάσαι Μαρία

θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε

κρατώντας τη σκυτάλη

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις

εσύ είσαι η ελπίδα

Άκου, θα 'ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δεν θα βγαίνουν στην τύχη,

δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ' έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε,

δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου,

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι, καταπίεση,

μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,

δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι

δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή...

παρ' όλα αυτά Μαρία

(Κατερίνα Γώγου)


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2008/01/blog-post_09.html


Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

«Το φως ως ιμάτιον» [Από το blog “Μορφές του χρόνου (Καιάδας)”]


Στις 30.7.2007, στο blog “Μορφές του χρόνου (Καιάδας)” διαβάσαμε αυτό:


Το φώς ως ιμάτιον


Έρχονται στο χωριό για το Πάσχα

Έρχονται από την Αθήνα , από τη Γερμανία,

κάποιος από το Βόλο….

Κυρίως από την Αθήνα.

Όσοι έχουν φέρει ακριβό αμάξι

παρκάρουν στη πλατεία .

Κατεβαίνουν δήθεν αδιάφοροι ,

επιτέλους δικαιωμένοι.

Έχουν μια έξαψη και ένα κάπως παιδικό θρίαμβο…

όπως χτυπάνε τη πόρτα

και κάθονται στις παλιές καρέκλες

ψάχνοντας στα μάτια μας

την πληρωμή της ξενιτιάς…




Μετά από λίγο ξεχνιούνται

Κοιτάζουν τους ευκαλύπτους, τον αρχαίο βράχο ,

τους γερόντους που ζουν ακόμα ,

αναλίωτοι, χαμένοι στο χρόνο τους

τις ίδιες φωτογραφίες στους τοίχους

με τους πεθαμένους λυράρηδες

και τους καπετάνιους

τις γριές που αγωνίζονται τοίχο τοίχο

τον ανήφορο και το θάνατο

Έρχεται και η νύχτα

ακούνε τους σκύλους που γαυγίζουν μακριά

νιώθουν στη καρδιά τους

τη λεπίδα του φεγγαριού…

μπαίνουν στα όνειρά τους

γιατί αυτοί είναι οι τόποι των ονείρων τους.

Τους κερνούμε ρακές, τους προσέχομε

Όταν ακουστεί το νυχτοπούλι

Φεύγουν απαρηγόρητοι και μεθυσμένοι.

Σταματούν κάποιες στιγμές απότομα

Έτοιμοι να δεχτούν την αποκάλυψη

που αισθάνονται να γεννιέται μέσα τους.

Αυτό το τεράστιο νόημα

που όλο έρχεται να ξεσπάσει σα κύμα

και ποτέ δε φτάνει

Αυτό που θα τα ξεκαθαρίσει όλα αυτά δια μιάς

τα όνειρα, τους γέρους ,τα σοκάκια,

τις μυστικές στοές στην αποθήκη,

το αίμα που χύθηκε μια Άνοιξη

εκείνο το κορίτσι που γελούσε κάποτε στο ήλιο

αυτή την αυλή που δεν είναι πια ακριβώς αυλή

είναι και ένα συναίσθημα

και τα σχέδια των ίσκιων των ευκαλύπτων

στο φως του φεγγαριού

που είναι πλέον σκέψεις.

σκέψεις μέσα σε σκέψεις

τόποι της μεθυσμένης τους ψυχής

όπως το κοιμητήρι

που έμπαινε στη θάλασσα

και βρέχανε τα κύματα

τους πρώτους τάφους…

Η νύχτα είναι λίγο δύσκολη απόψε

με το Άνοιξη να διαπερνά σιγά σιγά τους ανέμους

Η νύχτα είναι πάντα δύσκολη στις δίνες του Χρόνου

Αύριο θα τους κεράσομε καφέ.

Τους αγαπάμε.


ΠΗΓΗ:

http://keadas.blogspot.com/2007/07/blog-post_30.html


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

«Η παγίδα με το “τυράκι”» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Στις 13.7.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Η παγίδα με το “τυράκι”…

Παρακολούθησα χτες την πορεία ενός μπλόγκερ που ζητούσε να περιληφθεί στα χοτ μπλογκς, αυτό τον «θεσμό» του Παθ...

Τελικά μέσα σε λίγες μόνον ώρες το κατάφερε...

Όχι λέγοντας κάτι ιδιαίτερο αλλά ούτε και κάτι άσχημο. Μόνο κάνοντας εκκλήσεις με αυτοσαρκασμό και μάλλον σατιρίζοντας την όλη διαδικασία. Όποιος και να ναι ο μπλόγκερ, όποιος και να ναι ο τρόπος του, με προκάλεσε να ξανασκεφτώ για το «τυράκι», που μας προσφέρεται από παντού γύρω μας, και μας παγιδεύουν στην -εν προκειμένω- ανάγκη μας για πρωτιά, για ανάδειξη, για υπεροχή έναντι άλλων, για επιβράβευση.

Ειδικά σ' αυτή την περίπτωση η πρωτιά έχει να κάνει μόνο με την ποσότητα μια κι ο «κριτής» είναι μια μηχανή που μετράει μόνο νούμερα...

(Υπάρχει ιδέα να γίνει κάτι αντίστοιχο με μετρητή ποιότητας -προφανώς κάποιους ανθρώπους-εθελοντές... θα δούμε..)

Μες στο εξάμηνο που παρακολουθώ λίγα μπλογκς βλέπω καθαρά ποιοι έχουν πέσει στην παγίδα, ποιοι τη χλευάζουν, ποιοι την αγνοούν.

Και παγίδα βέβαια εννοώ την ΤΕΛΙΚΗ παγίδευση του εαυτού μας σ' αυτή την διαστρεβλωμένη ανάγκη μας.

Επειδή είμαι και γω ένα πεινασμένο ποντικάκι, κι ο άλλος δεν είναι τόσο «άλλος», αλλά πτυχή του εαυτού μου, εγώ πρώτη και καλύτερη ξαναβάζω τον εαυτό μου απέναντι και του θυμίζω: πρόσεχε το τυράκι!!!

Αλλού μας προσφέρουν και κοψίδι. Και εκεί τα πράγματα είναι πολύ-πολύ δύσκολα για κάποιον αγύμναστο σαν και μένα...



ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/07/h-pagida-me-to-tyraki-.html


Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

«Η λύτρωση ήρθε από ψηλά» [Από το blog “Ασυμβίβαστος και Αληθινός”]

Στις 6.1.2008, στο blog “Ασυμβίβαστος κι Αληθινός” διαβάσαμε αυτό:



Η λύτρωση ήρθε από ψηλά

Η μοναξιά, η απογοήτευση,

η μελαγχολία κι ο πόνος

μια νύχτα αντάμωσαν

στης ζωής την απαξίωση…

Μαύροι, σκοταδιασμένοι λογισμοί,

σαν κεραυνοί έπεσαν ξαφνικά

στο κεφάλι της απροστάτευτης ελπίδας

διασκορπίζοντας παντού τριγύρω

τα συντρίμμια της…

Αγάπη, χαρά κι ευχαρίστηση,

λέξεις θρυμματισμένες…

Ώσπου, έσκασε το πρώτο χαμόγελο

στα χείλη τ΄ουρανού

κι άρχισε να ξαστερώνει

στον βαρύ ορίζοντα της θλίψης.

Τα σκορπίσματα του νου

συγκεντρώθηκαν στην ψυχή.

Κομμάτι – κομματάκι,

οι ψηφίδες της πίστης ξεσκεπάστηκαν.

Αστέρι λαμπερό από ψηλά

φωτίζει και δείχνει το δρόμο…

Νέα μονοπάτια

δημιουργικής απομόνωσης ανοίγονται…

Βαθιά περισυλλογή,

εκβρασμός παθών,

θερμή προσευχή

όλα αυτά

κάτω απ΄το άγρυπνο

ζωοφόρο βλέμμα Εκείνου.

Η Ζωή απόκτησε πάλι την αξία της,

η λύτρωση ήρθε από ψηλά..


ΠΗΓΗ:

http://asimbibastos.blogspot.com/2008/01/blog-post_06.html

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

«Η ζωγραφιά… (Διήγημα)» [Από το blog “Προσοχή δαγκώνει (Peslac)”]

Στις 5.1.2008, στο blog “ Προσοχή δαγκώνει (Peslac)” διαβάσαμε αυτό:




Η ζωγραφιά (Διήγημα)

- Μαμά, σου έφτιαξα μια ζωγραφιά!

- Ναι, αγάπη μου! Άφησέ την στο τραπέζι!

- Μα, μαμά, δεν την είδες!

- Άφησέ την εκεί, αγάπη μου και θα τη δω μετά!

Η Πολυξένη ήταν αφοσιωμένη στον υπολογιστή της... Δεν είδε το θλιμμένο βλέμμα της μικρής της κόρης, καθώς άφηνε πάνω στο τραπέζι τη ζωγραφιά της, το νέο της κατόρθωμα - δώρο για τη μαμά...

"Καταραμένοι λογιστές!", ψέλλισε καθώς έστελνε το mail της, ενώ προσπαθούσε παράλληλα να μπει στον εταιρικό της λογαριασμό. Κάθε φορά τα ίδια. Όποτε επέστρεφε στο σπίτι της, κατάκοπη, τότε εμφανίζονταν όλα τα προβλήματα στην εταιρεία. Και φυσικά, αν ήθελε να γίνουν όλα σωστά, έπρεπε να τρέξει η ίδια.

Δεν μπορούσε να μπει στο λογαριασμό με τίποτε. Άρπαξε το κινητό της και πήρε τηλέφωνο. "Έλα, εγώ είμαι, θα αργήσεις να έρθεις;" Ο μορφασμός που πήρε έδειχνε ότι η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε θετικά. "Προέκυψε ένα πρόβλημα στη δουλειά. Κάτι ισολογισμοί και τιμολόγια που χάθηκαν. Θα πρέπει να πάω ως εκεί πάλι. Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει. Θα καλέσω την Ελένη να προσέχει την Μαρία." Έκλεισε το κινητό και το άφησε στο γραφείο. Με μια απότομη κίνηση που έδειχνε τον εκνευρισμό της έκλεισε το λάπτοπ.

Πήγε στο τραπέζι και σήκωσε εκνευρισμένη το ακουστικό του τηλεφώνου. Άρχισε να πληκτρολογεί το γνώριμο, πια, νούμερο, όταν το βλέμμα της έπεσε στο χρωματισμένο χαρτί. Στη ζωγραφιά. Έκλεισε το τηλέφωνο, χωρίς να πάρει το βλέμμα της από το χαρτί. Το σήκωσε στα χέρια της.

Το παιδικό σκίτσο, λιτό, με απλές γραμμές και γεμάτο χρώματα. Χρώματα και την αθωότητα μιας παιδικής ψυχής που βλέπει τα πράγματα όπως είναι και δεν έχει μάθει ακόμα να τα καμουφλάρει. Ένα γελαστό κοριτσάκι με κόκκινα μάγουλα, γαλάζιο φόρεμα και κοτσιδάκια, κάτω από έναν ολοκίτρινο ήλιο. Και από κάτω, γραμμένη αδέξια μία λέξη: "ΕΓΩ". Πιο δίπλα, μία ακόμη φιγούρα, όχι χαμογελαστή όμως και δίχως κόκκινα μάγουλα, μπροστά σε ένα μαύρο, παραλληλόγραμμο αντικείμενο. Ένα αντικείμενο που έμοιαζε με υπολογιστή. Κι από κάτω, το ίδιο αδέξια γραμμένο: "ΜΑΜΑ"...

Η αποκάλυψη της πραγματικότητας συγκλονιστική... Σαν να έπεσε ένα σκοτεινό πέπλο από τα μάτια της Πολυξένης. Άφησε τη ζωγραφιά στο τραπέζι και πήγε στο δωμάτιο της μικρής. Δεν έφυγε εκείνο το βράδυ για να πάει στη δουλειά. Δεν έφυγε κανένα βράδυ από τότε.

Το ψυγείο γέμισε ζωγραφιές. Όλες με δύο φιγούρες να κρατιούνται χέρι-χέρι. Και οι δύο χαμογέλαστες, με κόκκινα μάγουλα!



ΠΗΓΗ:

http://peslac.pblogs.gr/2008/01/h-zwgrafia-dihghma.html