Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

«Άιντε στο καλό!» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 31.12.2008, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” διαβάσαμε αυτό:


Άιντε στο καλό!


Θέλω να σ' αποχαιρετήσω με ένα παραμύθι. Όπως χωρίζουν δυό άνθρωποι πολύ ερωτευμένοι. Τόσο δεμένοι που αρνούνται να πληγώσουν ο ένας τον άλλον.

Ένα παραμύθι σαν αυτά που μου ψιθύριζες στο αυτί, ένα χρόνο τώρα. Γιά να μου μαλακώσεις την ψυχή, στα δύσκολα. Γιατί ήξερες εσύ, ήσουν ο μόνος που ήξερε τι μου επιφύλασσε η κάθε στροφή. Το μόνο που σε πρόδιδε το ελαφρώς ανασηκωμένο πυκνό φρύδι στην έκφραση που συνόδευε λόγια όμορφα, λόγια, υποσχέσεις!

Θα σου φτιάξω ένα τόπο λοιπόν, ένα τόπο γιορτινό, όπου το μόνο που θα ακούς

θα είναι οι φωνές παιδιών. Γέλια, ενθουσιασμός!

Φώτα, φώτα πολλά χρωματιστά κατά προτίμηση, που κάνουν πιό παραμυθένια.
Στέγες, δρόμοι, αυλές στρωμένες με χιόνι, απαλό, κατάλευκο.

Μύτες τρυφερές κατακόκκινες, παγωμένες, γάντια, σκουφιά. Χιονάνθρωποι, καροτένιες μύτες, μάτια ελιές, χέρια κλαδιά, καπέλλο εκείνο το τσαλακωμένο του παππού!

Ο παγωμένος αέρας να φέρνει μελωδίες από το παντού και το πουθενά.
Να μοσχομυρίζει βανίλια και άχνη και μέλι και κανέλλα. Ψητό στο φούρνο και γέμιση με κάστανα, συκωτάκια και δαμάσκηνα μουλιασμένα σε ζεστό κόκκινο κρασί.
Οι πατημασιές των παιδιών στο χιόνι. Χειροτεχνίες στο Χριστουγεννιάτικο χωριό, ένας αη Βασίλης από ασημόσκονη, μιά χάρτινη νιφάδα.

Κούτες ολόκληρες με παιχνίδια κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μεσάνυχτα ζωντανεύουν! Νύχτες τώρα. Οι άγγελοι κάνουν ευχές και τα ξωτικά σκίζονται να τις πραγματοποιήσουν.

Έτοιμο το σκηνικό.

Ώρα να δώσουμε τα χέρια. Εσύ κι εγώ. Ώρα να σ' αποχαιρετήσω. Έλα να σου δώσω και ένα φιλί.

Τι; Τι είναι αυτό; Δάκρυ; Εσύ;

Μα καλά δεν έμαθες τίποτα από εμένα; Τίποτα; Έελα, φύγε τώρα. Κοίτα πως σε κοιτούν τα παιδιά. Κοίτα πως περιμένουν. Γύρνα την πλάτη και μη δείχνεις τα συναισθήματα σου. Δεν σε παίρνουν οι ευαισθησίες. Ιδιαίτερα όταν δεν μπορείς να αλλάξεις την ροή της ιστορίας. Έτσι πρέπει. ''Πρέπει'', τι όμορφη λέξη αλήθεια , μα μόνο όταν αφορά τους άλλους!

Αντίο καλέ μου, και που είσαι;

'Οπως φεύγεις πάρε μαζί σου την λύπη και τον πόνο από τους ανθρώπους, και τα όπλα από αυτό τον πλανήτη. Ίσως εκεί που πας να είναι πιό χρήσιμα.

Όλα τα υπόλοιπα τα θέλω. Όπως είναι. Και τους φίλους μου, και τους ανθρώπους που αγαπώ. Τους στόχους μου, τα όνειρα μου, τις επιθυμίες μου. Ό,τι με εμπνέει! Μ' ακούς; Τα θέλω είπα!

Άιντε στο καλό τώρα. Τράβα! Κι ούτε να κοιτάξεις πίσω σου.


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/12/blog-post_31.html


Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

«Το έτος 2008 εκπνέει…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Περίπου ένα χρόνο πριν, στις 30.12.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Το έτος 2008 εκπνέει…


Το 2008 εκπνέει αναγκαστικά

γιατί ξέμεινε από οξυγόνο,

ανθρωπιά, αντοχές...


Ας ελπίσουμε πως υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι

προς το παρόν στα παρασκήνια,

μέσα σε «σπηλιές», σε «κατακόμβες», σε ξεχασμένες αυλές,

εργάτες ακούραστοι,

όχι μόνο της συνέχισης της επιβίωσης,

αλλά και της ζωής με νόημα κι αξιοπρέπεια,


που όταν έρθει η ευκαιρία

θα τους δοθούν τα ηνία

για να μας οδηγήσουν

- συν Θεώ -

σε κάποιου είδους σωτηρία...

Αμήν.


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/12/to-etos-2008-ekpneei-.html


Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

«2009 (και λίγα είναι) χαμόγελα σ’εσάς!» [Από το blog “Roadartist”]


Περίπου ένα χρόνο πριν, στις 28.12.2008, στο blogRoadartist” διαβάσαμε αυτό:


2009 (και λίγα είναι) χαμόγελα σ’εσάς!


2008 .. Μια χρονιά που σημαδεύτηκε με δυσάρεστα γεγονότα, σημαντικές απώλειες και δυστυχώς μας επιφύλασσε κάποιες ακόμη και λίγο πριν από το τέλος της.

Ο καθένας από εμάς τέτοιες μέρες κάνει τον προσωπικό του απολογισμό για τη χρονιά που φεύγει και θέτει νέους στόχους, νέες ελπίδες και προσδοκίες για αυτή που έρχεται.

Aυτή είναι η τελευταία ανάρτηση για τη φετινή χρονιά.. Είχα σκεφτεί να έκανα μία ανασκόπηση του 2008, όμως καλύτερα να αφήσουμε για λίγο τις γκρίνιες και να εστιάσουμε στο παρόν, δίχως να ξεχνάμε..

Έπειτα σκέφτηκα να έγραφα λίγα λόγια για τον καθένα από εσάς.., είστε όλοι ξεχωριστοί. Είναι τόσα πολλά όλα όσα αυτό το χρόνο μοιραστήκαμε και με συγκίνησαν, οι απόψεις, η γνώση που εισέπραξα, ίσως κάποια στιγμή να το κάνω..

Προς το παρόν αρκούμε ;) σε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανταλλαγή σκέψεων, απόψεων και πολλές φορές συναισθημάτων, για όλη αυτή την όμορφη αμφίδρομη επικοινωνία, που υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους που σε λίγο θα αποτελεί παρελθόν. Οφείλω και μια συγνώμη σε όσους κάποια στιγμή αδίκησα ή ίσως στεναχώρησα.

Να είστε όλοι καλά για τις ευχές σας στο προηγούμενο post, όσο και μέσω emails, αλλά και όσους 'άγνωστους φίλους' δεν αφήνουν σχόλια και έστειλαν με email τις δικές τους ευχές. Χάρηκα και για αυτή την επικοινωνία, την εκτιμώ, ό,τι καλύτερο εύχομαι σε όλους!

Πιστεύω πως με αισιοδοξία και πίστη στη ζωή και στους ανθρώπους που έχει ο καθένας δίπλα του, μπορεί να καταφέρει πράγματα, να ζει αξιοπρεπώς, να μη σταματά να ομορφαίνει τη ζωή τη δική του και των δίπλα του.

Ευχή μου.. να μην ονειρευόμαστε μόνο ένα καλύτερο κόσμο, αλλά να προσπαθούμε να ζήσουμε σε αυτόν.

Το 2009 να γίνει η αρχή για να κάνουμε ο καθένας μας το χρόνο του να αξίζει.


To παρακάτω τραγούδι, εμπνευσμένο από τον Charlie Chaplin, είναι αφιερωμένο από εμένα σε όλους εσάς.., ιδιαίτερα σε σένα!...


Ας θυμόμαστε πως η πιο χαμένη από όλες τις μέρες μας είναι εκείνη που δε χαμογελάσαμε.. και αυτό δεν είναι καθόλου κλισέ!! ;)


Πολλά χαμόγελα για το αύριο, όσο δύσκολο και αν πρόκειται να είναι κάποιες στιγμές.. Καλή χρονιά!!


ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2008/12/2009.html


Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

«Οι ευχές μας» [Από το blog “Ψυχο-δρόμιο”]


Μόλις πριν από δέκα ημέρες, στις 18.12.2009, στο blog “Ψυχο-δρόμιο ” της Ελευθερίας και του Απόστολου, διαβάσαμε αυτό:


Οι ευχές μας


Το Ψυχοδρόμιο εύχεται αυτές τις μέρες

να βρούμε το χρόνο και το χώρο μέσα μας

για να κοιτάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας

και να χαμογελάσουμε..


καλή χρονιά..


Ελευθερία και Απόστολος


ΠΗΓΗ:

http://psycho-dromio.blogspot.com/2009/12/blog-post_18.html


Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

«Σκέψεις και ερωτήματα με την ευκαιρία της μνήμης του πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 28.12.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Σκέψεις και ερωτήματα με την ευκαιρία της μνήμης του πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου


Είναι από αυτά που κάνουν το μυαλό μου να σταματάει: τι ακριβώς ήταν αυτό που έκανε αυτόν τον άνθρωπο να προσλάβει όλη τη θεϊκή ενέργεια, όλη την ουσία των λόγων του Χριστού πάνω στο Σταυρό: «άφησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν» και να το πραγματώσει την ώρα του δικού του μαρτύριου; όταν ο ίδιος ψυχορραγούσε από τον λιθοβολισμό να παρακαλάει τον Θεό να μην υπολογίσει στους δολοφόνους του αμαρτία;

θα μου πεις: «η δύναμη της θέλησης». Μα από πού αντλείται αυτή; θα μου πεις τη δίνει χάρισμα ο Θεός. Μα τη δίνει σε όλους αδιακρίτως. Γιατί η πλειοψηφία της ανθρωπότητας αρνείται να την προσλάβει;

τι ώθησε τον πρωτο-μάρτυρα Στέφανο χωρίς να έχει κανένα προηγούμενο παρόμοιας εμπειρίας ανθρώπου, να γίνει η πρώτη;

(Ακόμα κι ο μέχρι τότε Σαύλος που ήταν παρών και με το μέρος των εχθρών του, σργότερα είχε τουλάχιστον τον Στέφανο σαν μνήμη πριν γίνει ο Παύλος, ο πρώτος των Εθνών)

και όλοι οι μεταγενέστεροι (που είναι και αρκετοί ανα τους αιώνες), ναι, είχαν τουλάχιστον πρότυπα να μιμηθούν. Αυτός όμως;

τι είναι αυτό που προ Χριστού έκανε τον (κάθε) Διογένη το μόνο που ζητάει από έναν πανίσχυρο άρχοντα να είναι να μην του κρύβει τον ήλιο; στην ουσία να μην του ζητάει τίποτα, απλά να μην του στερεί ο, τι μόνος του βρήκε;

τι είναι αυτό που πείθει το κάθε πνευματικό ανάστημα ανθρώπου να βιάζει όντως τη ροπή της ανθρώπινης φύσης μας,

και έτσι να μπορεί να περπατάει ανάμεσά μας ολοζώντανος και αιώνιος, μετά τον θάνατό του είτε με την έντονη μνήμη που μας αφήνει, είτε ακόμα και σωματικά;

Από την άλλη μεριά, τι είναι αυτό που μας λείπει, που σκοτίζει μυαλό και ψυχή όταν λέμε: «προτιμώ να πεθάνω παρά να του πω καλημέρα» και να το πιστεύουμε;

όταν διαλέγουμε να τον σκοτώσουμε; (σε πόλεμο ή σε ειρήνη)

Τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τον έναν να τρέχει με χίλια προς τους ουρανούς, προσπερνώντας τις συνθήκες ζωής του (στέρηση ή άνεση)

και τον άλλον να καρφώνεται όλο και βαθύτερα στη γη;


Υ.Γ. Όποιος αναγνώστης έχει κάποια σκέψη, ευπρόσδεκτη....


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/12/skepseis-ki-erwthmata-me-thn-efkairia-ths-mnhmhs-toy-prwtomartyr.html


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

«ΧΡηΣΤΟΣ γεννήθηκε!» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Στις 25.12.2008, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


ΧΡηΣΤΟΣ γεννήθηκε!


Σαν σήμερα ακριβώς!

Γυμνός, κλάμα ακούστηκε, όπως

συμβαίνει με όλα τα νεογέννητα.

Το πήρε στα χέρια του ο γιατρός,

το έδωσε στις μαίες, ελείψει ζώων

και φάτνης, και μετά το ακούμπησε

στο στήθος της μάνας του....

Κοιταχτήκανε πρώτη φορά!

Δεθήκανε για πάντα....

Αγώνας και για τους δυό!

Το μωρό πάλευε να βρεί το γάλα της,

εκείνη πάλευε να βρεί τους χρόνους της!

Μην το αφήσει νηστικό, βρώμικο, να κλαίει...

Συνήθισαν τις μυρωδιές τους....

Και μεγάλωνε το μωρό και μίκραιναν τα

ρούχα του, τότε το έπαιρνε είδηση η μαμά του!

Κρύωνε, ανέβαζε πυρετό....αγωνία, να βρεθεί

ο γιατρός, να πιεί το σιρόπι, ήταν μια δυσκολία

κι αυτό...Μα, ήταν γερό παιδί, θήλασε απο τη

μάνα του, είχε αντισώματα. Στο νηπιαγωγείο

έμεινε μαζί του, μέχρι να προσαρμοστεί....

Έμεινε δίπλα του και σε απόσταση!

Εξοικειώθηκε ο μικρός, βρήκε φίλους πολλούς,

τον αγάπησαν κι εκείνοι.... Μαζί, στα παιχνίδια,

τις σκανταλιές, τα παιδικά πάρτυ...

Και κατόπιν, στο Δημοτικό, πάλι μαζί.

Δεν νοιάζονταν για τους βαθμούς. Οι γονείς,

στο σπίτι προσπαθούσαν, πότε ο ένας στα

Μαθηματικά, πότε η μάνα του ορθογραφία!

'Εγινε όμορφο παιδί... Του άρεσε η μουσική

και οι υπολογιστές! 'Ηθελε να οργανώνει

την παρέα, να καταστρώνουν σχέδια...

'Οταν, τελειώσουν το Λύκειο, να σπουδάσουν,

αν τα καταφέρουν στην ίδια πόλη!

Γραντζούναγε την κιθάρα, διαμαρτύρονταν

στο σπίτι, θύμωνε, έβγαινε να πάρει αέρα!

Βρισκόταν με την παρέα...

Στην πλατεία που σύχναζαν, περνούσαν

περιπολίες τα όργανα της τάξης!

Δεν είχαν οικειότητες.... 'Αλλωστε, απο ήσυχες

οικογένειες, δε γνώριζαν καλά καλά το λόγο

εξοπλισμού των!

Παιδιά με περιέργειες, σφρίγος και νεανική

θρασύτητα, είπαν να τους πειράξουν!

Εκείνοι, δε διέθεταν χιούμορ, σαν απο άλλο

πλανήτη και άλλα υλικά φτιαγμένοι! Το αντίθετο,

θύμωσαν τους πήραν στο κατόπι....

Χωρίς να το καταλάβει η παρέα, βλέπουν

έκπληκτοι, τον αδερφικό τους φίλο να σωριάζεται,

μετά απο ένα κρότο δυνατό! 'Επεσε........

Τα έχασαν, ακόμα χαμένα τάχουν!

Μετά, μπέρδεψαν τα πράγματα...

Κόσμος πολύς μαζεύτηκε!

Σαν όλος ο κόσμος, χιλιάδες λαού, τους

παρακολουθούσε απο τα παράθυρα... κι έτσι,

με μιάς, ξεχύθηκαν!

'Οπως, κι εδώ, πίσω απο το φέρετρο, πίσω

απο το φίλο, τον αδερφό τους...

Απο τη μάνα, τον πατέρα...που δε θα έχουν

πλέον γιό!


Κι αυτός ο γιός που γεννήθηκε σήμερα,

θα μας φέρει την ελπίδα, που κρύφτηκε

στα δακρυγόνα, τα καμμένα αυτοκίνητα,

τις σπασμένες βιτρίνες...Την ελπίδα, που

στέκεται, μέρες τώρα, στη γωνία των δρόμων,

που του έκοψαν την πορεία της ζωής!

Κι αυτός, χρηστός και ενάρετος γεννήθηκε.....


Είναι μια φανταστική ιστορία, απο αυτές που γράφει η ζωή!


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2008/12/hrhstos-gennhthhke.html


Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

«Χριστός ετέχθη! Αληθώς ετέχθη! Για εμάς!» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 25.12.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Χριστός ετέχθη! Αληθώς ετέχθη! Για εμάς!


Θείο Βρέφος!!!

κάνε μας,

να θέλουμε

να κουρνιάσουμε

μες στις δυο χουφτίτσες σου...


Δάνεισέ μας λίγο

από το αθώο βλέμμα σου

και μ' αυτό να αντικρύσουμε

ο ένας τον άλλον

- έστω για ένα λεπτό!!!


Δείχνε μας

τη δύναμη της Αθωότητας!!!


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/12/hristos-etehthh-alhthws-etehthh-gia-emas-.html


Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

«Η δική μου η φάτνη» [Από το blog “Ακατέργαστα”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 24.12.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Η δική μου η φάτνη


Η δική μου η φάτνη θέλω να είναι

όσο πιο κοντά σε κείνη την πρώτη,

τη μοναδική, την αυθεντική:

σκοτεινή σαν την άγνοιά μου,

κρύα, σαν τις ώρες της μοναξιάς,

της εγκατάλειψης, της απογοήτευσης από ανθρώπινη παρηγοριά....

σαν τις ώρες που ψάχνω για νόημα, για ελπίδα,

για Φως...


Η δική μου η φάτνη

θέλω να ζεσταίνεται από τα «χνώτα»

ενός γλυκού χαμόγελου,

ενός τρυφερού αγγίγματος,

ενός σταθερού βλέμματος, μιας έντιμης υπόσχεσης...

Η δική μου η φάτνη θέλω να είναι

σιωπηλή, για να ακούω τους λυγμούς μου,τις ικεσίες μου,

μαι και για να αφουγκράζομαι άρρητα ρήματα...


Απόψε,

στο δικό μου ξενύχτι...

μες στη δική μου φάτνη

θα θελα να επικρατεί


η γλυκιά προσμονή

της παρηγοριάς, της ελπίδας

της Ζωής,

της Οδού,

της Αλήθειας...


Υ.Γ. εύχομαι στον καθένα σας να περάσει όπως επιθυμεί

στη δική του τη φάτνη!!!...


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/12/h-dikh-moy-h-fatnh-.html


Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

«Κόντρα στα τηλεχριστούγεννα» [Από το blog “Memoryland”]


Ακριβώς μία εβδομάδα πριν, στις 16.12.2009, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Κόντρα στα τηλεχριστούγεννα


Πλησιάζουν οι γιορτές, οι δρόμοι έχουν από μέρες γεμίσει Άγιους Βασίληδες, χριστουγεννιάτικα δέντρα, φωτάκια. Σιγά-σιγά θα αρχίσουν και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ των ημερών για τις τιμές των μελομακάρονων και άλλων χριστουγεννιάτικων γλυκισμάτων. Από την τηλεόραση θα ενημερωθούμε και φέτος για το πόσο έχουν το κιλό οι δίπλες, που κυμαίνονται οι τιμές σε σχέση με πέρσι, που και πώς θα προμηθευτούμε τα εορταστικά μας γλυκίσματα στις πιο συμφέρουσες τιμές. Όλο αυτό δυστυχώς κανονοποιεί, μετατρέπει σε κανόνα ζωής, σε νόρμα που οφείλουμε να ακολουθήσουμε άπαντες, την εμπορευματοποίηση των γιορτών, την απώλεια μιας έστω και στοιχειώδους επαφής με τις χριστουγεννιάτικες παραδόσεις. Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, οι νοικοκυρές ή και οι νοικοκύρηδες αν το έλεγε η ψυχή τους έπλαθαν, έφτιαχναν μόνοι τους μελομακάρονα, βασιλόπιτες, τσουρέκια, κουλούρια και ένα σωρό άλλες παραδοσιακές νοστιμιές σε κάθε γωνιά της Ελλάδας: στα νησιά μας, στην Ήπειρο, τη Βόρειο Ελλάδα. Κάθε μέρος και με τις δικές του παραδοσιακές συνταγές. Συνταγές που έδιναν χρώμα και νόημα στην περίοδο των γιορτών, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ξεχωριστή. Διότι όπως και να το κάνουμε είναι εντελώς άλλο πράγμα να μοσχοβολάει το σπίτι ολόκληρο από λιχουδιές που ετοιμάσαμε με τα χεράκια μας και εντελώς άλλο να έρχεται ένα απρόσωπο κουτί από το ζαχαροπλαστείο. Και όμως, αυτή την τεράστια απώλεια όχι μόνο δεν την πολυνιώθουμε, αλλά έχουμε και τα κανάλια να μας βομβαρδίζουν κάθε τέτοιες μέρες με ρεπορτάζ που φιλοδοξούν να δημιουργήσουν μια νέου είδους παράδοση: την ‘παραδοσιακή’ επίσκεψη στο ζαχαροπλαστείο για έτοιμα, προκατασκευασμένα γλυκά. Με τη δικαιολογία ότι οι σύγχρονοι εργαζόμενοι δεν έχουν χρόνο για να καθίσουν να ασχοληθούν οι ίδιοι με οτιδήποτε. Ενώ έχουν όλο το χρόνο που χρειάζεται για να παρακολουθούν τα σχετικά ρεπορτάζ και να γυρίζουν στα ζαχαροπλαστεία. Περισσότερο νομίζω αποτελεί ζήτημα προτεραιοτήτων και σκοπιμοτήτων η επαφή – ή η απώλειά της – με την πιο αυθεντική, πιο ανθρώπινη πλευρά των γιορτών, παρά οτιδήποτε άλλο. Γι’ αυτό και θα σας παρότρυνα, αυτά τα Χριστούγεννα, να γεμίσετε το σπίτι σας μυρωδιές χριστουγεννιάτικες. Το αξίζουμε όλοι. Κόντρα στο πνεύμα της εποχής και των τηλεχριστουγέννων.


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2009/12/blog-post_16.html


Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

«Η Γέννηση!» [Από το blog “Οδεύοντας ”]


Πριν από μόλις πέντε ημέρες, στις 17.12.2009, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:


Η Γέννηση!


«Ένα άλλο βράδυ

τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο

ένα μικρό ξύλινο σταυρό . . .


« Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία ! »

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί , θα περνούσαν αιώνες και αιώνες ,

και δε θα ‘χαμε να πούμε

τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό ! »


( Τάσος Λειβαδίτης « H Γέννηση » )


Καλημέρα διαβάτες , οδοιπόροι και ταξιδευτές της ζωής . Πέρασαν από τότε , αιώνες και αιώνες , και δεν έχουμε άλλο ωραιότερο να πούμε , από την ΄Απειρη Αγάπη Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας , που χώρεσε κείνο το βράδυ μέσα σ΄ ένα παχνί!... Όμορφη κι΄ ευλογημένη μέρα εύχομαι για τον καθένα και την καθεμιά μας , με φως και αγάπη να ζεσταίνει τις καρδιές μας .

Διαβάτης


Πηγή:

http://odevontas.blogspot.com/2009/12/blog-post_17.html


Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

«Οι άγγελοι και οι διάβολοι της ζωής μας» [Από το blog “Ελαφηβολιών”]


Πριν από ένα ακριβώς μήνα, στις 21.11.2009, στο blog “Ελαφηβολιών” της Βάσσιας, διαβάσαμε αυτό:


Οι άγγελοι και οι διάβολοι της ζωής μας


Είναι καιρός να συναρμολογήσω τον κόσμο μου.

Το αποφάσισα, μία ημέρα Σεπτεμβρίου....


Ποιο είναι το πρώτο κομμάτι; Η γέννηση; Η επώδυνη εγκυμοσύνη που χρειάστηκε επισκέψεις στον γιατρό αλλά αποφασίσθηκε η γέννηση μου;

Μήπως γράφτηκε τότε το βιβλίο μου; Το διάβασε κανείς; Μήπως τυχόν με έσωζαν αν με άφηναν να πεθάνω;


Ποιο είναι το δεύτερο; Η παιδική ηλικία: Νομίζω ότι σταμάτησε στα 11 - είναι τόσο καλά καταχωνιασμένη που ακόμα κι εγώ η ίδια αδυνατώ να την ανασύρω.

Η φωνή που αντηχούσε τρεις δρόμους παρακάτω και μια ολόκληρη συνοικία μάθαινε πως με λένε, τι ώρα τρώω τι ώρα πάω για ύπνο.

Η γλυκιά, ήρεμη κατευναστική φωνή, "άστο παιδί να παίξει λίγο ακόμα, νωρίς είναι".

Ότι ακριβώς έλεγα στο δικό μου παιδί και ότι ακριβώς δεν έκανα. Πήγαινα κοντά του και του μιλούσα, έλα του έλεγα, είναι ώρα για ύπνο. Όμορφες εποχές, που κι αυτές τις έχασα, κάπου τις έκρυψα πάλι και δεν θυμάμαι που.

-Διάβασα μαμά.

-Μπράβο παιδί μου, εσύ θα γίνεις μεγάλη , θα σπουδάσεις θα παντρευτείς έναν σπουδαίο και θα ζήσεις σπουδαία.

-Ναι μαμά, θα γίνω σπουδαία.

Υπήρξα σπουδαία για λίγο στη ζωή μου, όταν μου επετράπη να γίνω μάνα. Το μόνο σπουδαίο, που κι αυτό με τίναξε ψηλά και με άφησε να σκάσω στον παγωμένο δρόμο της άγνοιας, όταν όλη η μέχρι τότε ζωή έγινε άμμος, καπνός κι εγώ ένα δένδρο καμένο στη μέση της.


Το τρίτο κομμάτι; Εφηβεία; Νομίζω ότι κάπου συναντηθήκαμε, κάτω από τα Πεύκα, να χαϊδεύουμε ο ένας τον άλλο. Να φιλάμε τα άγνωστα χείλη μας, το νεανικό μας. Η πρώτη αγάπη. Ο πρώτος άνθρωπος που με αγάπησε, ο δεκαεφτάχρονος που παρουσίαζε τα σημάδια της γέννας ως σεξουαλική προϋπηρεσία, αδυνατώντας να δεχθεί το γεγονός της παρθενίας του. Κι η δεκαεφτάχρονη που άνοιγε με θαυμασμό τα μάτια και κοίταζε τον ήρωα της παρασυρμένη στις αφηγήσεις του.

Με έκανες δική σου κάτω από τον ουρανό και η απειρία μας ήταν η συντροφιά στον άγουρο πόθο μας. Τα κορμιά μας ξαπλωμένα στις μαύρες σκληρές πέτρες του λιμανιού, απόμερα, σκοτεινά κι εμείς να φέγγουμε. Νέοι, όμορφοι, ερωτευμένοι.


Ο γάμος μου, που ήταν από την αρχή ληγμένος, ο γάμος σου που μέχρι σήμερα τον έχεις τιμήσει κι έχεις απλώσει τα χέρια παραδομένος σε αυτό που σιγοτρώει την αγαπημένη σου. Στην απώλεια ενός λογικού που πάει κι έρχεται κατά πως το βολεύει, σκληραίνοντας τις ψυχούλες των παιδιών και σκαλίζοντας τη δική σου.

Ευτυχώς είχα τα νιάτα και την ορμητικότητα και την έλλειψη λογικής για να οδηγηθώ στη φυγή από τη δική μου φυλακή. Όσο κι αν την έντυσα προσπάθεια, αγάπη, γάμος, οικογένεια, στην ουσία ήταν τυχαία.

Αν ήξερα θα είχα προτιμήσει τη φυλακή, τα πάθη, τον εξευτελισμό, μάλιστα θα τα είχα ονομάσει ευτυχία, προκειμένου να είχαμε γλιτώσει το γκρέμισμα της ψυχής μας και τη σφαγή της αθωότητας.


Οι άγγελοι που μας φυλάνε έχασαν κάποτε το δρόμο τους κι ώσπου να μας ξαναβρούν, οι διάβολοι είχαν τρυπώσει μέσα μας.


Είναι το έτος 2007. Είναι η στιγμή, μία από τις στιγμές που νιώθω ότι τα κομμάτια έχουν χαθεί, διάσπαρτα στο πουθενά, στο συγχυσμένο μυαλό μου, στην τιμωρία που μου επέβαλλα.

Ήταν το 2003, που χάθηκα, που έβλεπα το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον που θα ερχόταν να παραδίνονται στη φλόγα της εξαπάτησης, ένα θέατρο που ήταν η ζωή μας, πρωταγωνιστές σε μία τραγωδία που κανείς δεν ήξερε πότε ανέβηκε και γιατί.

Σκαρφαλωμένη στα βράχια , χωμένη στον παγερό αέρα που έρχεται από τη θάλασσα, θέλω να γέρνω, μπροστά, όλο και πιο μπροστά μέχρι το βάρος του κορμιού μου να με παρασύρει και το βάρος της ψυχής μου να με πάει στο βυθό. Να νιώσω το νερό να μου κόβει την ανάσα και τα πνευμόνια μου να γεμίζουν θάλασσα.

Αυτή η απουσία σκέψης, αίσθησης, μακριά από τη θλιβερή μου μιζέρια, αδυναμία, εγώ μόνη να χαθώ στα νερά της, σαν κανείς να μην υπάρχει πίσω, σαν κανένας να μην στηρίζεται σε μένα, τώρα που είναι η τελευταία πράξη.


Ο άγγελος με βρήκε, εσύ με βρήκες, η σκέψη σου, ο πόνος σου , τα λίγα χρόνια της ζωής σου, μαραμένα και εγώ, τι κάνω εκεί; Που πάω να σε αφήσω;

Τα μάτια στεγνά, οδηγώ πίσω, πίσω στη ζωή μας, στο σπίτι μας, κλείνω τη ψυχή μου, φοράω την πανοπλία μου και συνεχίζω.


Πίστευα στην καλά προφυλαγμένη αδυναμία μου, και στεκόμουν όρθια, πατώντας γερά πορεύθηκα, περικυκλωμένη από ένα σύννεφο, κανείς να μη με βλέπει και κανέναν να μη βλέπω πραγματικά.

Αν είχα λίγη ελπίδα, την μεγάλωσα, αν είχα καθόλου πίστη, έψαξα μέσα μου και βρήκα, αν είχα πονέσει, κατάλαβα ότι απλά μία βελόνα είχε τρυπήσει το δέρμα μου, αν είχα κλάψει, συνειδητοποίησα ότι απλά είχαν βραχεί τα βλέφαρα μου κι αν είχα νιώσει ότι η ζωή δεν μου έδωσε και τίποτα το σημαντικό , η σκέψη μου έγινε θρύψαλα στην αποκάλυψη ότι είχα σχεδόν τα πάντα.


Έπρεπε όμως να με σχίσει από άκρη σε άκρη για να μου το πει;


Δεν έχω χώρο να κρυφτώ. Εδώ και καιρό η πανοπλία με βαραίνει και τα ψεύτικα χαμόγελα με ειρωνεύονται. Δεν μπορώ να σου δείξω πως είμαι, είναι δικό μου το βάρος για να το σηκώσω, δεν μπορώ να σου πω πόσο ανάξια νιώθω γιατί εσύ με έχεις ψηλά, με κοιτάς....


ΠΗΓΗ:

http://elafivolion.blogspot.com/2009/11/blog-post_2950.html


Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

«Θυμήσου τη μάνα…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 20.12.2008, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Θυμήσου τη μάνα…


Το πρώτο και κύριο γεγονός των εορτών που έρχονται,

η γέννηση του Χριστού και θεάνθρωπου!

Πίσω απο τη φάτνη, η πρώτη του αγκαλιά..

Η αγκαλιά που του κράτησε ζεστή την Αγάπη...

Η Αγάπη που μετέδωσε στον κόσμο!

Η μάνα σε δεύτερο πλάνο, είναι η βάση για να

ανεβούμε....

Η πρώτη βασική τροφός μας,

το χάδι που στεγνώνει το δάκρυ...

Μπροστά στα φώτα της ζωής... το παιδί της!

Τα μύρα, τα δώρα, την ευλογία των ουρανών...

Κι εκείνη, εκεί, κοντά δίπλα, να φροντίζει,

να αγωνιά, να προσέχει....

Εκείνη, δε ζητά, ποτέ!

Ας μην την ξεχνάμε Εμείς!


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2008/12/thymhsoy-th-mana.html


Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

«Πού πήγαν οι άγγελοι;» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 19.12.2008, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Πού πήγαν οι άγγελοι;


Οι γιορτές πλησιάζουν....

Κι αυτές οι γιορτινές μέρες, πάλι θα μας κάνουν

να νιώσουμε ένα κενό, κάπου εκεί στο μέρος

της καρδιάς με την απόσταση που χωρίζει απο

το θείο αυτό γεγονός....

Δύσκολα να καταλάβουμε, να αισθανθούμε την

υπεροχή της υπόστασής μας, την αξία να

αγαπήσουμε τον εαυτό μας, για να αγαπήσουμε

τον κόσμο....

Κάπου χάθηκε η αθωότητα της χαράς..

Την ψάχνουμε, την ανιχνεύουμε στα χνώτα των

παιδιών, των μικρών παιδιών, που δέχονται

την προσφορά, ως συνέχιση του ομφάλιου

λώρου, της ζωής τους, μέσα στη ζωή μας!

Κάποτε ζωγραφίζαμε αγγελάκια, τώρα γελάμε

με τα πρόσωπά τους....Κάποτε μιλάγαμε με

αγγέλους, τώρα δεν τους αποδεχόμαστε!

Και πώς να καταλάβεις τις γιορτές, χωρίς

τους αγγέλους;

Μόνο με σατανικά συναρμολογούμενα;

'Η με μαυροντυμμένα τηλεοπτικά "αστέρια";

Πόσα υλικά περιττά αγαθά, θα γεμίσουν

τις στολισμένες σάλες μας; Η απόδειξη

στους υπερχειλισμένους κάδους των σκουπιδιών!

Την ώρα που κάποια γυμνά αγγελάκια θα

παγώνουν αποστεωμένα σε κάποια γωνιά του

τόπου μας, του πλανήτη μας....

Να εκεί πετάνε, τούτες τις μέρες,

οι ροδαλοί μας άγγελοι....

Σ΄αυτές τις γειτονιές που τους χρειάζονται!

'Αμα βρεθούμε κι εμείς εκεί, έστω με την ψυχή,

σίγουρα θα τους συναντήσουμε!


ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2008/12/poy-phgan-oi-aggeloi.html


Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

«Έρχονται, λέει, Χριστούγεννα! Από πού;…» [Από το blog “Ακατέργαστα”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 18.12.2008, στο blog “Ακατέργαστα”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Έρχονται, λένε, τα Χριστούγεννα! Από πού;…


"Έρχονται τα Χριστούγεννα!", φωνάζει ο κόσμος!

- τι μου λες; από πού; να πάω πρώτη να τα προϋπαντήσω!!

- ε, τι από πού; από κει που 'ρχοναι πάντα!!!

- δηλαδή εσένα σου ήρθαν και πέρσυ;

- ναι! τι εννοείς;

-και μείνανε; ο γεννημένος Χριστός έμεινε μέσα σου; ή έφυγε την άλλη μέρα;

- δε σε καταλαβαίνω...

- γιατί τον ξαναφέρνεις πάλι φέτος; από κάπου θα σου ξέφυγε...

ή μήπως έκανες όλα αυτά που έκανες

το χρόνο που πέρασε

έχοντας τον Γεννημένο

εντός σου;;;..


(συχώρεσέ μου μια υποβόσκουσα ειρωνία...

είναι που οι εκδηλώσεις βίας

με οδηγούν πιο κοντά σε αυθεντικά Χριστούγεννα...

σε ανάγκη για πραγματική Χριστού γέννηση...

και έχω και μια κρυφή χαρά...

πως θα υπάρξουν κι άλλοι που θα νιώσουν έτσι)


ΠΗΓΗ:

http://akatergasta.pblogs.gr/2008/12/erhontai-lene-ta-hristoygenna-apo-poy-.html