Σήμερα, 19 Οκτωβρίου, έχει επέτειο / γενέθλια το άλλο μου ιστολόγιο, το Seagull. Στον “Γλάρο”, λοιπόν, το παρόν ιστολόγιο αφιερώνει κάτι που διαβάσαμε την 1.12.2010 στο blog “Ελληνίδα” (όπου υπήρχαν και οι σχετικές φωτογραφίες!)
Ο γλάρος που τον έλεγαν Σωτήρη
Ασυνήθιστα γκρίζα η σημερινή μέρα. Και απίστευτα θλιβερή. Λίγο η σκόνη από την Αφρική που έκρυβε τον ήλιο, λίγο ο καταναγκασμός της καθημερινής βόλτας, λίγο η κόπωση που αισθάνομαι αυτές τις μέρες, δεν έχω τα κέφια μου γενικώς. Ο γιατρός μου μείωσε τα χάπια γιά τον διαβήτη και πρέπει να περπατάω 4 χιλιόμετρα την ημέρα, αν δεν θέλω να πέσω στην ινσουλίνη. Και περπατάω, περπατάω, όσο μπορώ περπατάω.
Τα σκυλιά είναι τρισευτυχισμένα που αρχίσαμε πάλι τις μακρινές βόλτες, τρέχουν και πλατσουρίζουν. Πρώτη Δεκεμβρίου και ο καιρός είναι ακόμα ζεστός, με κοντομάνικο είμαι ακόμα και το χαίρομαι όσο τίποτα. Ετσι και σήμερα, γυρίζαμε σπίτι και περπατούσα ανέμελη όταν είδα τα σκυλιά να ορμάνε σ'ένα απόκρημνο μέρος της ακτής και να μυρίζουν κάτι. Πλησίασα και είδα έναν γλάρο. Τα σκυλιά ευτυχώς δεν τον πείραξαν κι' απομακρύνθηκαν αδιάφορα, ενώ εγώ έτρεχα να βρω ένα άνοιγμα στα βράχια γιά να κατέβω να δω. Δεν ήξερα αν είναι ζωντανός, αν και μέσα μου ήξερα πως είναι. Γαμότο, κλαψούριζα, γιατί σε μένα πάλι;
Ο γλάρος δεν αντέδρασε καθόλου όταν κάθισα δίπλα του, μόνο με κοίταζε μ' αυτά τα ανέκφραστα μάτια του. Ηταν εξαντλημένος. Αρχισα να του μιλάω και σιγά σιγά τον ακούμπησα. Εμεινε ήρεμος όταν τον πήρα αγκαλιά και παρέμεινε έτσι σ' όλη την διαδρομή γιά το σπίτι. Σταμάτησα έξω από το σπίτι του Μπάμπη του πεσκατόρου. Σκεφτόμουν πως αν τον έβρισκα ίσως εκείνος να ήξερε αφού ξέρει τους γλάρους με τ' όνομα τους. Η γυναίκα του, πρώτη φορά την έβλεπα και μου έκανε εντύπωση η ευγένεια της μορφής της, μου είπε ότι είχε πάει το καίκι στο καρνάγιο.
Εφτασα στο σπίτι και σκέφτηκα πως ίσως η ζεστασιά να του έκανε καλό. Τον τύλιξα σε μιά πετσέτα και τον χάιδευα. Καθίσαμε έτσι ώρα πολλή, ήρθαν τα γατιά και τον χάζευαν, κι' εκείνος ατάραχος ή εξαντλημένος το μόνο που ήθελε ήταν να τον κρατάω. Δυό τρεις φορές που χρειάστηκε να σηκωθώ τον έβλεπα να με ψάχνει. Με ήθελε κοντά του.
Γέμισα ένα μπωλάκι νερό και βούτηξα μέσα ένα μπαμπάκι. Του στάλαζα νερό μέσα στο στόμα και φάνηκε να το απολαμβάνει. Δεν ήταν καλά όμως. Ανάσαινε βαριά και ανοιγόκλεινε το στόμα του. Και με κοίταζε, με κοίταζε συνέχεια. Μόνο που τα μάτια του δεν ήταν πιά ανέκφραστα.
Και μείναμε έτσι ώρες πολλές. Ηξερα ότι πεθαίνει κι' ότι το μόνο που μπορούσα να του δώσω ήταν ζεστασιά. Κι' αγάπη. Και μ' άφηνε να κρατάω το κεφαλάκι του στο χέρι μου, να τον χαιδεύω, να τον κρατάω ζεστό και να του μιλάω σιγανά. Κι' έτσι όμορφος και λευκός έσβηνε στην αγκαλιά μου. Κι' εγώ κάθε φορά που κατάπινε λίγες σταγονίτσες νερό ήλπιζα. Και κάποιες στιγμές νόμιζα πως είναι λίγο καλύτερα. Σκεφτόμουν πως πρέπει να του δώσω ένα όνομα. Επειδή θα ήθελα να τον θυμάμαι. Και τον βάφτισα Σωτήρη. Δεν ξέρω πόσες ώρες μείναμε έτσι οι δυό μας. Και δεν μπορώ να περιγράψω αυτόν τον δεσμό που ένοιωσα. Εχουν πεθάνει ξανά στην αγκαλιά μου και άνθρωποι και άλλα ζώα, αλλά αυτό που βίωσα σήμερα ήταν εκπληκτικό. Δέος, πόνος, αγάπη.
Κι' ήσυχα έσβησε ο Σωτήρης.
Κι' ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Επρεπε να Της τον επιστρέψω. Τον πήρα και κατεβήκαμε με τα σκυλιά τα βράχια. Και τον άφησα στο κύμα. Κοίταξα τον ουρανό. Θλιμένος και γκρίζος! Και ξαφνικά ένα κοπάδι γλάροι πλησίασαν και άρχισαν να κρώζουν. Σκέφτηκα πως δεν μπορούσε να είναι τυχαίο και πως τελικά ο Σωτήρης είχε μία κηδεία όπως του άξιζε. Ενας άνθρωπος, τρεις σκύλοι και οι σύντροφοι του.
Είχα κάποτε έναν γλάρο όταν ήμουν μικρή. Τον έλεγαν Πέτρο και τον είχαμε στο σκάφος. Εμεινε κοντά μας μέχρι που έγινε καλά το φτερό του. Είχαμε ξανά έναν γλάρο εδώ στο εξοχικό, ανέβαινε τα βράχια και κυκλοφορούσε ανάμεσα στα γατιά κατοικίδιος. Εμείνε κι' εκείνος μέχρι που έφτιαξε το φτερό του. Λένε ότι οι γλάροι είναι πουλιά επιθετικά. Εγώ τους λατρεύω. Εξάλλου είναι οι αγαπημένοι μου γείτονες εδώ στας εξοχάς. Ερχονται και κάθονται στα κάγκελα και με χαζεύουν που κάνω ηλιοθεραπεία. Κι' εγώ τους μιλάω και μου απαντάνε στην ακατάληπτη γλώσσα τους. Είναι έξυπνα πουλιά κι' ανταποκρίνονται. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι ανταποκρίνονται και στα συναισθήματα. Αντίο Σωτήρη. Σ' αγάπησα από τα βάθη της ψυχής μου. Σ' ευχαριστώ γι αυτά που ένοιωσα.
Ηρθε να μου χαρίσει τον θάνατο του άραγε;
ΠΗΓΗ:
http://ths-ellinidas.blogspot.com/2010/12/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου