«Περί φωτίσεως, Ζοζέ Σαραμάγκου» [Από το blog “Roadartist”]

Μόλις χθες, 30.1.2012, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:



Περί φωτίσεως, Ζοζέ Σαραμάγκου

"Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Oι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, «φωτίζεται» και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το Κράτος όμως δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη.
Ένα απαισιόδοξο βιβλίο; «Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Eίναι ο κόσμος απαίσιος», ισχυρίζεται ο Ζοζέ Σαραμάγκου, που με το νέο αυτό μυθιστόρημά του, που κινείται στον αντίποδα του μυθιστορήματός του Περί τυφλότητος, γνώρισε και πάλι μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο."

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου υπήρξε μια ιδιάζουσα περίπτωση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Αυτοδίδακτος και όμως ένας από τους πιο γνωστούς και πολυδιαβασμένους συγγραφείς της εποχής μας. Γιος και εγγονός ακτημόνων αγροτών, παρακολούθησε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, την οποία για οικονομικούς λόγους δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Αναγκάστηκε από μικρός να εργαστεί, αλλάζοντας πολλά επαγγέλματα. Κάθε απόγευμα όμως πήγαινε στη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης του και χανόταν ώρες διαβάζοντας βιβλία της επιλογής του.
Στο «Περί Φωτίσεως» ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του τη ζωή. Αν ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, σίγουρα ο Σαραμάγκου έκανε την αρχή, εστιάζοντας στο βασικότερο πρόβλημα της εποχής μας, στην απουσία ικανών πολιτικών ηγετών, στη διαφθορά της εξουσίας και στην επιτακτική ανάγκη ν’αναλάβουν άμεσα πλέον οι ίδιοι οι πολίτες ουσιαστικές πρωτοβουλίες. Ν’απαιτήσουν μια κοινωνία όπου όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες και η δικαιοσύνη δε θα είναι μια ουτοπική έννοια, αλλά η άμεση συνειδητή πραγματικότητα.
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου μέσα από τη γνωστή του ειρωνεία, καυστικότητα και σάτιρα, ξεδιπλώνει την εμπειρία της ζωής του, μας ανοίγει διάπλατα δρόμους. Μας ταρακανάει, θέλοντας να μας αφυπνίσει από την πνευματική τύφλωση και να μας «φωτίσει» με τον πλούτο της αλληλεγγύης, της απαίτησης μιας άλλης κοινωνίας αληθινά δημοκρατικής και δίκαιης. Γιατί τι αξία έχουν οι εκλογές, αν δε μπορούν ν' αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή μιας πόλης και των κατοίκων της; Πόσο απαραίτητο είναι να απαιτήσουμε μια νέα πολιτική, η οποία θα εστιάζει στον άνθρωπο και στις αξίες του; Πόσο τελικά εθελοτυφλούμε όταν τα πάντα μας προειδοποιούν για την επικείμενη καταστροφή και όμως συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τα ίδια πρόσωπα σαν μην συμβαίνει τίποτα;... Η αληθινή αλλαγή θα έρθει όταν ο άνθρωπος θα αισθανθεί ξανά πολίτης, όταν θα νοιαστεί για την προσωπική του ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και στον συνάνθρωπο. Τότε θα απαιτήσει και το σύστημα να αλλάξει από τα θεμέλια του.

Ζοζέ Σαραμάγκου, Περί φωτίσεως, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2006

ΠΗΓΗ:
http://roadartist.blogspot.com/2012/01/blog-post_30.html

«Προτίμα...» [Από το blog “Οδεύοντας”]

Μόλις σήμερα, 30.1.2012, προ ολίγου, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας, διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:


Προτίμα...


Προτίμα την αγάπη από το μίσος
Προτίμα το χαμόγελο από το κατσούφιασμα
Προτίμα να χτίζεις παρά να γκρεμίζεις
Προτίμα να επαινείς παρά να κατακρίνεις
Προτίμα να ανακουφίζεις παρά να πληγώνεις
Προτίμα να δίνεις παρά να αρπάζεις
Προτίμα να συγχωρείς παρά να καταριέσαι
Προτίμα να προσεύχεσαι παρά να απελπίζεσαι

Σίγουρα θα αισθανθείς καλύτερα !
Σίγουρα θα γίνεις σίγουρα καλύτερος !
Σίγουρα κάποιους θα κάνεις να νοιώσουν καλύτερα !

Την καλημέρα μου και την αγάπη μου σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής .
Διαβάτης


Πηγή:
http://odevontas.blogspot.com/2012/01/blog-post_30.html

«Αναζητώντας το “Όμορφο”» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 22.1.2012, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Αναζητώντας το “Όμορφο”


Λευκό χρυσάνθεμο έπεσε,
τελεία αδιάβαστη
στο ύστατο ταξίδι!
Μαύρες φιγούρες, βιαστικές,
αναζητούμε την προτομή....
Στον μονόδρομο της αιωνιότητας
καμμία αγωνία!
Βρίσκεται εκεί,
χρόνια τώρα!
Στο βάθρο του διακρίνονται
πινελιές ψυχής,
χαράγματα αναπνοής,
ποτάμια συναισθημάτων!
Το χέρι ακουμπά,
φόρος τιμής,
τα μαρμαρένια μαλλιά,
οπισθοδρομείς....!
Ύστερα
ζωγραφιά αφήνεται
στα χέρια τ΄ουρανού
με βοηθούς τ΄αστέρια!
Ήχος μοναδικός η σιωπή!
Μια σκέψη μένει ζεστή,
συνοδεία στο χάραμα
π΄αντικρύζουμε!
Κληρονομιά το ροδόχρωμα της καρδιάς,
υπάρχει το όμορφο "εδώ"!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!


ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2012/01/anazhtwntas-to-omorfo.html

«Τι να σου κάνω κι εγώ;» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 21.1.2012, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Τι να σου κάνω κι εγώ;


Κοιτώντας τις δύο φωτο:

Τι παραπάνω θες και γω να κάνω; Και γω που, σαν και σένα βλέπω τον κόσμο όλον από μια χαραμάδα: του μυαλού μου, της ψυχικής μου κατάστασης, των κληρονομημένων μου ιδιοτήτων, των πλανητών που με επηρεάζουν, των υποσυνείδητών μου τάσεων, των προσωπικών μου -φανερών και αφανών- δαιμόνων, των υπόγειων επιθυμιών μου, των αθεράπευτων προγονικών σκέψεων κι ενεργειών που κουβαλάω μαζί μου...
Λέω ένα "Θε μου, γιατί τόση δυστυχία;" για να εξιλεωθώ. Αδυνατώντας να ερευνήσω, να συγκρίνω τις δυο εξαθλιώσεις. ..
Τι να σου κάνω και γω; Πού να ξέρω ποια είναι η αλήθεια, ποια η αρχή και το τέλος του κόσμου, -αν υπάρχει αρχή, αν υπάρχει τέλος...
Και πού να ξέρω ποιος μας δοκιμάζει, τι ήρθαμε να κάνουμε στη γη, τι να εκδηλώσουμε, για τι... από πού κινήσαμε και για πού τραβάμε...
Ίσως υπάρχει ένας Θεός -πολύ διαφορετικός από Αυτόν που περιμένουμε να ταΐσει τον άμοιρο που σε λίγο θα πεθάνει απ' την πείνα, πολύ διαφορετικός από Αυτόν που περιμένουμε να φωτίσει τον σκοτισμένο που μόλις τού πήρε το ψωμί απ τα χέρια... ένας Θεός που κάποτε να τα κανε όλα «λίαν καλώς», και έδωσε στον άνθρωπο ευχή και κατάρα: κάνε ο, τι βούλεσαι! Κι εκείνος απ' τη σαστιμάρα του -μπερδεμένος πού τελειώνει μέσα του ο Θεός και πού αρχίζει ο εαυτός του-, παλεύει να εδραιώσει τον δεύτερο. Και κάποια αρχέγονη εξίσωση, σε ανίσωση τού εξελίσσεται...


Ή (με αφορμή τον άνθρωπο στη φωτο),
και μια φαινομενική ανίσωση μπορεί να ναι κάπου αλλού ισορροπημένη: εδώ και χρόνια λένε πως οι καταμετρημένοι θάνατοι απ' τον υπερσιτισμό υπερτερούν εκείνων του υποσιτισμού.
Να, και γω μόλις έφαγα τη δεύτερη σοκολάτα, -ποιος ξέρει; ίσως απ' την αδημονία που δεν μπορώ να λύσω κάποια προσωπική εξίσωση...



Κι ακούω και τον καλόγερο μες στη μοναξιά του, ατενίζοντας τη σημερινή ανατολή, -την απύθμενα διαφορετική απ' τη χτεσινή- να ψιθυρίζει:
Τι να σου κάνω και γω; Τι παραπάνω απ' το να εύχομαι να προσεύχομαι μπας και αναδευτούν τα σύμπαντα διαφορετικά.
Βάζω όλη τη δύναμη της ψυχής μου, διασχίζω όρη και βουνά, και φτάνω δίπλα του τον χαϊδεύω, του δίνω δυο στάλες νερό, μια μπουκιά ψωμί, κλαίμε μαζί, -εγώ περισσότερο, εκείνος δεν έχει τη δύναμη-, μετά πάω σ' άλλον. Τα ίδια κι εκεί .
Μακάρι όσο ζω αυτό και μόνο να κάνω. Αυτό έχω θελήσει, αυτό έχω ζητήσει, αυτό έχω ορκιστεί.
Τι παραπάνω να σου κάνω και γω;

ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2012/01/ti-na-soy-kanw-kai-gw.html

«Η πανούκλα, ο γιατρός και ο φόβος» [Από το blog “Spiritual Harmony”]

Προχθές, 25.1.2012, στο blog “Spiritual Harmony” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:


Η πανούκλα, ο γιατρός και ο φόβος

Ήταν κάποτε ένας γιατρός. Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε: «Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;» Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου». «Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός. «Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα. Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εντωμεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε... «Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες». Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος».
Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από την πανούκλα που βιώνουμε. Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο. Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό μας. Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε:
• τη χρεοκοπία,
• την απόλυση,
• την κατάρρευση του ευρώ,
• τους ιούς,
• τους χωρισμούς,
• μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας...
Ο φόβος όμως δυστυχώς είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας. Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.
Αν αρχίσουμε να ζούμε στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται.
Ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία. Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ποια επιθυμία είναι αυτή που τον δημιουργεί και αν είμαστε αρκετά συνειδητοί θα διακρίνουμε την ματαιότητα που κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία.
Ο φόβος επίσης προέρχεται από την ανασφάλειά μας για το αύριο. Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές. Η ζωή είναι όμορφη επειδή είναι ανασφαλής. Η ανασφάλεια χρωματίζει με ομορφιά τη ζωή μας. Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ανατροπές. Δεν είναι δεδομένη. Η ζωή είναι όμορφη γιατί υπάρχει ο θάνατος. Η ζωή έχει αξία γιατί μπορεί να χαθεί. Αν δεν μπορούμε να την χάσουμε τότε η ζωή γίνεται φυλακή. Δεν θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε.
Όπως λέει ο Όσσο : «Άκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου. Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος».
Λίγη αίσθηση του χιούμορ, λίγο γέλιο, αθωότητα παιδιού- και τι έχεις να χάσεις;
Προς τι ο φόβος ;

Τίποτα δεν έχουμε.
Έχουμε έρθει χωρίς τίποτα.
Χωρίς τίποτα θα φύγουμε.

Ο Σενέκας, διάσημος Ρωμαίος Στωικός φιλόσοφος είπε: Timendi causa est nescire, που σημαίνει: η αιτία του φόβου είναι η άγνοια. Ποια άγνοια;
- Η άγνοια ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα μοναδικό λόγο. - Για να μας αφυπνίσουν από το λήθαργό μας.
- Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα από τον πόνο να αναγκαστούμε να φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση.
- Η άγνοια ότι το δράμα της ζωής μας είναι τέλειο.
Και όπως πρόσφατα μου είπε ένας καλός φίλος και δάσκαλος:
Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Κι αν δεν είναι όλα καλά θα σημαίνει πως το τέλος δεν ήρθε ακόμη....

ΠΗΓΗ:
http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2012/01/blog-post.html

«Με τέτοιους δικαστές ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα!» [Από το blog “ANemos”]

Χθες, 25.1.2012, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:


Με τέτοιους δικαστές ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα!


ΑΝΑΦΟΡΑ
Ρούσσου-Εμμανουήλ Παπαδάκη
Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου

Αθήνα 24 Ιανουαρίου 2012

Προς
Τα Μέλη του Δ.Σ. της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος

Θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που επανειλημμένα έχω πει : ν’ αφήσουν την δικαστική εξουσία να επιτελέσει το έργο της και να σταματήσει η όποια πολιτική ή επαγγελματική εκμετάλλευσή της. Τα Ραδιοτηλεοπτικά λαϊκά παραδικαστήρια δεν προάγουν τον νομικό πολιτισμό και το δίκαιο, όταν γίνεται υπέρβαση των ορίων της κριτικής, μάλιστα όταν επιδιώκεται πολιτικό όφελος ή το κέρδος της τηλεθέασης, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και προσπαθώντας να ασκήσουν πίεση στην δικαιοσύνη.
Όσο για τις ατυχείς δηλώσεις του κ. Υπουργού Υγείας «περί μακελειού» που (υπό την κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας) άπτεται της πρόκλησης σε τέλεση πλημμελήματος, θα ήθελα να του πω ας ασχοληθεί με το Νοσοκομείο της Ρόδου, που έμεινε χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης και αναλώσιμα υλικά για να τα χορηγήσει τελικά η Μ.Κ.Ο., ας ασχοληθεί με το Νοσοκομείο Σύρου, όπου οι συγγενείς ασθενών μεταφέρουν ηλεκτρικές θερμάστρες για να τους ανακουφίζουν. Ακόμη ας ασχοληθεί με το μερίδιο από την συλλογική ευθύνη που αναλογεί για την «αποπροστασία» του πολίτη από την αύξηση της εγκληματικότητας (απότοκο πολιτικής τακτικής).
Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση, που οδήγησαν εκατοντάδες νέων στην ανεργία στερώντας τους το όνειρο και την ελπίδα στη ζωή, δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Αποδόμησαν από την παιδεία τις ανθρώπινες αξίες*, το ήθος, την ειλικρίνεια, την καλοσύνη, την αγάπη, καλλιεργώντας τ’αντίθετα, προβάλλοντας και υπερασπίζοντας το εγώ τους αντί το εμείς (την ενότητα), αυξάνοντας την απληστία και όχι το μέτρο (κατά την Αριστότελεια διατύπωση).
Όσον αφορά δικαστές και εισαγγελείς καλό είναι όπου είναι απαιτητικοί με τους άλλους να είναι πρώτα απαιτητικότεροι και αυστηρότεροι με τους εαυτούς τους, το λάθος του άλλου να το συγχωρούν όχι όμως το δικό τους (ώστε να μην το επαναλάβουν), να κάνουν διαρκή αυτοκριτική γιατί όποιος την αφήνει, εγκαταλείπει μια από τις βασικές λειτουργίες της νόησης και στερεί από μια ιδιότυπη με τον εαυτό του διαλεκτική γόνιμη σύνθεσή της. Να γίνονται παρατηρητές αλλά και παρατηρούμενα αντικείμενα συγχρόνως, να εξορθολογίζουν την έρευνα, την ποινική δίωξη, την προσωρινή κράτηση αφού οι υπερβολές αναιρούν το δίκαιο.
Στο δίλημμα των πολιτών «τον νόμο να φοβούμαι ή τον δικαστή» να μην καταλήγουν στο δεύτερο, γιατί αυτό σημαίνει ότι αφήσαμε το δίκαιο να διολισθήσει σε μέσο εκδικήσεως ή αδράνειας και θα μεταβληθούμε έτσι σε Νέρωνες και Ηρόστρατους της δικαιοσύνης.
Τέλος, οι νομικοί (αλλά και οι συντεταγμένες εξουσίες) να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε την δικαιοσύνη σαν ένα όνειρο που διαρκώς προσπαθούμε να πραγματώσουμε.

Το Μέλος του Δ.Σ.
της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος
Ρούσσος-Εμμανουήλ Παπαδάκης
Αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου

ΠΗΓΗ:
http://naftilos.blogspot.com/2012/01/blog-post_25.html

«Αδιανόητο» [Από το blog “Roadartist”]

Πριν από δύο εβδομάδες, στις 11.1.2012, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:



Αδιανόητο

Wanted

Wake Up

Ζωή

Εξέλιξη

Σπάσε τη

"Αν δεν παλέψουμε για το αδύνατο,
μια μέρα θα έρθουμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο"

(Murray Bookchin)

ΠΗΓΗ:
http://roadartist.blogspot.com/2012/01/blog-post_11.html

«Αγκαλίτσες» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Πριν από μία εβδομάδα, δηλαδή στις 17.1.2012, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, κάτω από τη φωτογραφία ενός άστεγου αγκαλιασμένου με έναν σκύλο (που κυκλοφόρησε ευρέως μέσω διαδικτύου), διαβάσαμε αυτό:

Αγκαλίτσες…

Έλα να χουχουλιάσεις μες στην αγκαλιά μου! Εσύ για μένα και γω για σένα. Έτσι απλά, χωρίς καμιά άλλη υπόσχεση. Για να μη χωρέσει κι η προδοσία.
Έλα να κάνουμε παρεούλα εμείς τα όντα ενός κατώτερου θεού. Που κάποιοι πάντα ορίζουν ποιοι να επιζούν και ποιοι όχι.
Όμως αν έβλεπες το θαύμα της γέννησης. Όπου το κάθε κύτταρο του έμβρυου φωνάζει: ήρθα για να μείνω!
Αλλά τι λέω; Εσύ το βιώνεις με τον δικό σου άρρητο τρόπο. Με όλη τη μεγαλοπρέπεια και το σεβασμό που του αξίζει φροντίζεις τα μικρά σου δίχως να ενοχλείς και κανέναν. Είπα μεγαλοπρέπεια, ε; Είπα σεβασμό... αχ!
Έλα να χαζεύουμε από δω αυτούς τους παρανοϊκούς που ξαφνικά ξέχασαν τι θα πει ζωή και την αντικατέστησαν με την οικονομική ζωή. Έλα να ακούσεις που παραμιλάνε κάτι λέξεις ξενικές και ειδικές μόνο για τους λίγους που ασχολούνται με την επιστήμη της οικονομίας.
Όπως είναι οι λέξεις οι ιατρικές που τις χρησιμοποιούν μόνον οι γιατροί για την υγεία. Ε, τώρα όλες τούτες οι ακαταλαβίστικες ξενικές και ειδικές λέξεις των οικονομολόγων, είναι το ψωμοτύρι στα χείλια των καθημερινών ανθρώπων.
Στην κυριολεξία όμως! Αντικατέστησαν το ψωμί και το τυρί, με δαύτες. Κυνηγάνε κάτι νούμερα για να δούνε αν και πώς θα ζήσουνε την επομένη. Και το ψωμί όλο να λιγοστεύει. Και για αυτούς που τρώνε τις σάρκες τους μεταξύ τους. ανθρωποφάγοι κανονικοί που δεν μπορούν να χωνέψουν το φαΐ τους ούτε να χωνευτούν μεταξύ τους.
Γι αυτό πετάει ο ένας τον άλλον απ' το παράθυρο. Γιατί δε χωράνε πια όλοι. Τους πνίξανε τα νούμερα, και τα χάπια για να ξεχνάνε. Χάπια με τη σέσουλα.
Έτσι με πέταξαν και μένα. Δεν έχει σημασία αν μου τα φαγε κάποια γυναίκα που την πίστεψα για άνθρωπο με αισθήματα ή κάποιοι από δαύτους που μου ταξαν ένα σπίτι χωρίς να μου πουν τους όρους. Ή αν άλλοι μου ταξαν λαγούς με πετραχήλια και τσίμπησα.
επειδή εγώ στη ζωή μου, ποτέ μου δεν είχα δει με πετραχήλια λαγούς αλλά μόνο ...ταγούς! Έτσι τους λένε κάποιους άλλους εξουσιομανείς που χορεύουν τον ίδιο χορό της τρέλας, της σύγχυσης, των παράδων, της υποκρισίας.
Εξαιρέσεις;; ουου! Πολλές! σαν εμάς τους δυο, καλή μας ώρα... αλλά θα στα πω αργότερα!
Τώρα, έλα να χουχουλιάσεις μες στην αγκαλίτσα μου!
Κι όπου μας βρει το ξημέρωμα, ευλογημένο να ναι!

ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2012/01/agkalitses.html

«Γονείς, πατρίδα χωρίς σύνορα…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 16.1.2012, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:


Γονείς, πατρίδα χωρίς σύνορα…

Πολύπλοκο ον ο άνθρωπος! Πολυσύνθετο ανάμεσα στο μεγαλείο του φυσικού μας κόσμου! Μια ακόμα διαπίστωση, θα σκεφτεί κανείς, σαν πολλές και τετριμμένες στην ευθύγραμμη ή έστω καμπυλόγραμμη πραγματικότητα.... Απο τις τόσες, που στην καθημερινότητα διαπιστώνουμε, μαθαίνουμε και βιώνουμε! Μικρά λεπτά φυλλαράκια, ανάμεσα στα κλαδιά θάμνων και δέντρων του δάσους της ζωής. Εφόδια απο εμπειρίες, κληρονομιά απο γνώσεις, στοιβαγμένα μαζί με τα όνειρα, στη βαλίτσα που κουβαλάμε παντού, ισόβια! Γενετικά κύτταρα χρωματίζουν τις αξίες μας, το θαύμα είμαστε εμείς!
Χρειαζόταν ο πρόλογος, στις σκέψεις μου, για να εκπλαγείς το ίδιο, όπως εγώ, σήμερα το πρωί!
Ο Ινδός εργάτης (έχει σημασία η καταγωγή..) φτάνει νωρίς αρκετά, όπως κάθε πρωί, χωρίς αγωνία για το ωράριο, παρά μόνον για την ανταμοιβή της αγωνίας του, έξω απο το μαγαζί που δουλεύει. Συνήθως φτάνει τόσο νωρίς που μένει εκεί στο κρύο, την παγωνιά και περιμένει! Είναι απ΄τους τυχερούς που βρήκαν δουλειά, σιωπηλά ευχαριστεί τον θεό του σύμπαντος! Πάντα Καλημερίζει με χαμόγελο στη γλώσσα μας! 'Εκπληκτη ακούω να αποκαλεί το αφεντικό του Μπαμπά! Εκείνος, του ζητάει να περιμένει μέχρι νάρθει και η μαμά! Δηλαδή η γυναίκα του και δεύτερο αφεντικό συνάμα! Ναί, με πληροφορούν, στη συνέχεια συζητώντας το, έτσι μας βλέπουν και μας προσφωνούν οι Ινδοί!
Γυροφέρνουν μέσα μου σκέψεις, ανάκατες...
Μπαμπάς, μαμά, πατρίδα, σεβασμός, ανάγκη, προστασία, αξίες, φαγητό, σπίτι, οικογένεια..... αλυσίδα χωρίς τέλος! 'Ολα τα κουβαλάμε πάνω μας, μέσα μας, παντού, μια βαλίτσα παντός καιρού και τόπου! 'Αραγε Τί ή Ποιός νοείται μετανάστης; Και πιό ακριβής η ερώτηση: Για πόσο διάστημα μεταναστεύουμε, ακόμα κι αν δραπετεύσουμε τα σύνορα των αρχικών ορισμών μας; Χρειαζόμαστε τους γεννήτορες, διαχρονικά στα εύκολα ή τα δύσκολα, στα καλά και τ΄άσχημα.... μια σκέπη να βρεί καρνάγιο ο φόβος, μια ζεστή γωνιά ν΄απαγκιάζουμε τις ανησυχίες! Κι έτσι, με τη σκέψη ή μέσα στη σκέψη, χωράμε το πραγματικό με το εικονικό! Αλίμονο στα σύνορα του νού!

ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2012/01/goneis-patrida-hwris-synora.html

«Αν με αφήσεις να ασχοληθώ με τον αθλητισμό» [Από το blog “Aspa online”]

Πριν από δύο ημέρες, στις 20.1.2012, στο blog “Aspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:



Αν με αφήσεις να ασχοληθώ με τον αθλητισμό


Ως παλιότερη αθλήτρια και μαμά κοριτσιών, ένιωσα ότι η διαφήμιση αυτή της Nike μου έκανε κλικ…


“Αν με αφήσεις να ασχοληθώ με τον αθλητισμό,
θα μου αρέσει ο εαυτός μου περισσότερο,
θα έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση,
θα έχω 60% λιγότερες πιθανότητες να προσβληθώ από καρκίνο του στήθους,
θα υποφέρω λιγότερο από κατάθλιψη,
θα έχω περισσότερες πιθανότητες να εγκαταλείψω έναν άντρα που με δέρνει,
θα έχω λιγότερες πιθανότητες να μείνω έγκυος πριν να το θελήσω,
θα μάθω τι σημαίνει να είμαι δυνατή,
Αν με αφήσεις να ασχοληθώ με τον αθλητισμό.”


Όλες οι έρευνες που έχουν διεξαχθεί μεταξύ επιτυχημένων γυναικών των εταιρειών Fortune 500, έχουν δείξει ότι το 80% αυτών ασχολούνταν με τον αθλητισμό όταν ήταν μικρές.
Θα τις αφήσουμε; Θα τις παροτρύνουμε; Τα αγόρια; Ελπίζω η απάντηση να είναι ναι!



ΠΗΓΗ:
http://www.aspaonline.gr/2012/01/20/an-me-afiseis-na-asholitho-me-ton-athlitismo/

«Παγωμένες σκέψεις για τις κρύες νύχτες» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]

Πριν από πέντε ημέρες, στις 16.1.2012, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:


Παγωμένες σκέψεις για τις κρύες νύχτες

Πολύ κρύο απόψε....
και 25000 συνάνθρωποι μας θα ξενυχτήσουν στους δρόμους....

Μήπως θα ήταν σκόπιμο να εξετάσει η Αρχιεπισκοπή Αθηνών και οι μητροπόλεις του αστικού ιστού το ενδεχόμενο να μείνουν ανοιχτές οι εκκλησιές το βράδυ και να φιλοξενηθούν σε αυτές κάποιοι από τους άστεγους;
Στις εκκλησιές υπάρχει θέρμανση, έχουν και χαλιά στο δάπεδο...

Μήπως έτσι θα εκπληρωθεί, έτι περαιτέρω, ο σκοπός της ύπαρξης τους;
Mια σκέψη κάνω , ίσως να φτάσει στ΄αυτιά κάποιων ευαίσθητων ιεραρχών και κληρικών και να δοθεί, μια έστω προσωρινή, παρηγοριά και καταφύγιο στα παιδιά τού Αδάμ που ξεπαγιάζουν αυτές τις ώρες...

ΠΗΓΕΣ:
http://misha.pblogs.gr/2012/01/pagwmenes-skepseis-gia-tis-kryes-nyhtes.html

«Αγάπη!» [Από το blog “Οδεύοντας”]

Μόλις σήμερα, 20.1.2012, προ ολίγου, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας, διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:


Αγάπη!

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.
Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.
Εύχομαι σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της Ζωής ένα όμορφο , ξεκούραστο κι΄ ευλογημένο σαββατοκυριακο .

Διαβάτης



Πηγή:
http://odevontas.blogspot.com/2012/01/blog-post_20.html

«Μας αποκαλούν αποτυχημένους...» [Από το blog “ANemos”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 12.1.2011, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:


Μας αποκαλούν αποτυχημένους...


Του Σλαβόι Ζίζεκ

Ομιλία στη γενική συνέλευση των Αμερικανών "αγανακτισμένων"

Μας αποκαλούν αποτυχημένους αλλά οι πραγματικοί αποτυχημένοι βρίσκονται εκεί κάτω στη Γουόλ Στριτ. Διασώθηκαν χάρη στα δικά μας χρήματα. Μας αποκαλούν σοσιαλιστές αλλά σε αυτή τη χώρα υπάρχει πάντα σοσιαλισμός για τους πλούσιους. Μας λένε ότι δεν σεβόμαστε την ιδιωτική ιδιοκτησία. Όμως η κρίση του 2008 έχει καταστρέψει ιδιωτική ιδιοκτησία που ακόμη και αν θέλαμε να καταστρέψουμε θα έπρεπε να εργαζόμαστε νυχθημερόν για εβδομάδες. Μας αποκαλούν ονειροπαρμένους. Όμως οι πραγματικοί ονειροπαρμένοι είναι εκείνοι που νομίζουν ότι τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι για πάντα. Δεν είμαστε ονειροπαρμένοι. Είμαστε το ξύπνημα από ένα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Δεν καταστρέφουμε τίποτε. Γινόμαστε μόνο μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο το σύστημα καταστρέφει τον εαυτό του. Όλοι γνωρίζουμε την κλασική σκηνή από τα κινούμενα σχέδια. Η γάτα περνά τον γκρεμό και συνεχίζει να περπατά αγνοώντας το γεγονός ότι δεν πατάει πια στο έδαφος. Μόνο όταν κοιτάει κάτω και συνειδητοποιεί πού βρίσκεται αρχίζει να πέφτει. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Λέμε στους τύπους της Γουόλ Στριτ “Ε, κοιτάξτε κάτω!”.
Στα μέσα Απριλίου, η κινεζική κυβέρνηση απαγόρευσε από την τηλεόραση, τις ταινίες και τα μυθιστορήματα κάθε αναφορά σε εναλλακτικές πραγματικότητες και ταξίδια στον χρόνο. Είναι ένα καλό σημάδι για την Κίνα. Οι άνθρωποι εκεί εξακολουθούν να ονειρεύονται εναλλακτικές καταστάσεις επομένως η εξουσία πρέπει να απαγορεύσει αυτά τα όνειρα. Εδώ, δεν χρειάζονται απαγορεύσεις τέτοιου είδους, καθώς το κυρίαρχο σύστημα έχει καταστείλει ακόμη και τη δυνατότητα μας να ονειρευόμαστε. Κοιτάξτε τις ταινίες που βλέπουμε όλη την ώρα. Είναι εύκολο να φανταστείς το τέλος του κόσμου. Ένας αστεροειδείς καταστρέφει κάθε μορφή ζωής πάνω στη Γη και τα λοιπά. Δεν μπορείς όμως να φανταστείς το τέλος του καπιταλισμού.
Τι κάνουμε επομένως εδώ; Θα σας πω ένα υπέροχο, παλιό ανέκδοτο από τα χρόνια του κομμουνισμού. Στέλνουν έναν τύπο από την Ανατολική Γερμανία στη Σιβηρία. Ξέρει ότι τα γράμματα του θα περνούν από λογοκρισία γι αυτό και λέει στους φίλους του: “Ας φτιάξουμε ένα κώδικα. Αν τα γράμματα μου είναι με μπλε μελάνι αυτό θα σημαίνει ότι θα γράφω την αλήθεια. Αν είναι με κόκκινο μελάνι τότε όλα θα είναι ψέματα”. Ύστερα από ένα μήνα, οι φίλοι του λαμβάνουν το πρώτο γράμμα και είναι με μπλε μελάνι. Γράφει: “Όλα εδώ είναι υπέροχα, υπάρχει καλό φαγητό, τα σινεμά δείχνουν ωραίες ταινίες, τα διαμερίσματα είναι ευρύχωρα και πολυτελή. Το μόνο που μας λείπει είναι το κόκκινο μελάνι”.
Έτσι ζούμε και εμείς σήμερα. Έχουμε όλες τις ελευθερίες που θέλουμε. Αλλά αυτό που μας λείπει είναι το κόκκινο μελάνι: η γλώσσα που θα μας βοηθήσει να εκφράσουμε την έλλειψη ελευθερίας μας. Ο τρόπος που μας μαθαίνουν να μιλάμε για την ελευθερία -ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας κ.λπ.- πλαστογραφεί την έννοια της ελευθερίας. Και αυτό είναι που κάνετε όλοι εσείς εδώ. Δίνετε σε όλους μας το κόκκινο μελάνι.
Υπάρχει βέβαια ένας κίνδυνος. Μην ερωτευτείτε τους εαυτούς σας. Περνάμε ωραία εδώ πέρα αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα πανηγύρια τελειώνουν γρήγορα. Εκείνο που μετράει είναι η επόμενη ημέρα, αυτό που θα κάνουμε όταν θα πρέπει να επιστρέψουμε στην καθημερινή ζωή μας. Θα έχει αλλάξει κάτι; Δεν πρέπει να αναπολείτε αυτές τις ημέρες και να λέτε “ήμασταν νέοι και ήταν όμορφα”. Θυμηθείτε ότι το βασικό μας μήνυμα είναι “Μπορούμε να σκεφτόμαστε εναλλακτικές”.
Αν ο κανόνας σπάσει, τότε θα δούμε ότι δεν ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Έχουμε όμως μπροστά μας πολύ δρόμο. Και υπάρχουν πραγματικά δύσκολα ζητήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Ξέρουμε τι δεν θέλουμε. Τι είναι όμως αυτό που θέλουμε; Ποιο είδος κοινωνική οργάνωση μπορεί να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό; Τι είδους νέες ηγεσίες θέλουμε;
Να θυμάστε. Το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά ή η απληστία. Το πρόβλημα είναι το σύστημα. Σε αναγκάζει να είσαι διεφθαρμένος. Και να προσέχετε όχι μόνο τους εχθρούς αλλά και τους υποκριτές φίλους που ήδη προσπαθούν να νερώσουν αυτή τη διαδικασία. Με τον ίδιο τρόπο που βρίσκει κανείς καφέ χωρίς καφεΐνη, μπίρα χωρίς αλκοόλ και παγωτό χωρίς λιπαρά, θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν τις κινητοποιήσεις σας σε μια ακίνδυνη, ηθική διαμαρτυρία. Μια διαδικασία χωρίς καφεΐνη. Όμως βρισκόμαστε εδώ επειδή έχουμε μπουχτίσει από έναν κόσμο όπου μας προσφέρει ικανοποίηση η ανακύκλωση κουτιών κόκα κόλα, η προσφορά μερικών δολαρίων σε φιλανθρωπίες και η αγορά καφέ από την αλυσίδα Στάρμπακς που δίνει το 1% σε λιμοκτονούντα παιδιά του τρίτου κόσμου. Αφού εξόρισαν τις θέσεις εργασίας και τα βασανιστήρια, τώρα προσπαθούν να κάνουν το ίδιο και με την πολιτική. Και εμείς τη θέλουμε πίσω.
Δεν είμαστε κομμουνιστές αν ο κομμουνισμός σημαίνει το σύστημα που κατέρρευσε το 1990. Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι εκείνοι οι κομμουνιστές είναι σήμερα οι πιο αποτελεσματικοί και αδίστακτοι καπιταλιστές. Στη σημερινή Κίνα, έχουμε έναν καπιταλισμό που είναι ακόμη πιο δυναμικός και από τον αμερικανικό αλλά δεν χρειάζεται δημοκρατία. Πράγμα που σημαίνει ότι όταν επικρίνετε τον καπιταλισμό, να μην αφήνετε να σας εκβιάζουν με το επιχείρημα ότι στρέφεστε ενάντια στη δημοκρατία. Ο γάμος της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό έχει τελειώσει. Και η αλλαγή είναι εφικτή.
Τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως δυνατό; Ας παρακολουθήσουμε τα ΜΜΕ. Από τη μία πλευρά, στην τεχνολογία και τη σεξουαλικότητα, όλα φαίνονται δυνατά. Μπορείς να ταξιδέψεις στο φεγγάρι, μπορείς να γίνεις αθάνατος μέσω της βιογενετικής, μπορείς να κάνεις σεξ με ζώα ή οτιδήποτε. Όταν όμως κοιτάξεις στο πεδίο της κοινωνίας ή της οικονομίας θα δεις ότι εκεί σχεδόν όλα θεωρούνται αδύνατα. Θέλεις να αυξήσεις λίγο τη φορολόγηση των πλουσίων. Σου λένε ότι είναι αδύνατο. Θα χάσουμε ανταγωνιστικότητα. Θέλεις περισσότερα κονδύλια για την υγεία. Σου λένε: “Αδύνατο, κάτι τέτοιο σημαίνει ολοκληρωτικό κράτος”.
Κάτι πάει στραβά σε ένα κόσμο που υπόσχεται την αθανασία αλλά αρνείται να ξοδέψει έστω και λίγα περισσότερα για το σύστημα υγείας. Ίσως θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητες μας. Δεν θέλουμε ένα υψηλότερο επίπεδο ζωής. Θέλουμε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Η μόνη έννοια κατά την οποία είμαστε κομμουνιστές είναι ότι νοιαζόμαστε για τη δημόσια σφαίρα. Την δημόσια σφαίρα της φύσης. Τη δημόσια σφαίρα που ιδιωτικοποιείται από τα πνευματικά δικαιώματα. Τη δημόσια σφαίρα της βιογενετικής. Για αυτό, και μόνο για αυτό, πρέπει να αγωνιστούμε.
Ο κομμουνισμός απέτυχε αλλά τα προβλήματα της δημόσιας σφαίρας παραμένουν. Μας κατηγορούν ότι είμαστε αντιαμερικανοί. Όμως θα πρέπει να θυμίσουμε κάτι στους συντηρητικούς φονταμενταλιστές που ισχυρίζονται ότι είναι γνήσιοι Αμερικανοί. Τι είναι ο χριστιανισμός; Είναι το Άγιο Πνεύμα. Και τι είναι αυτό; Είναι η ισόνομη κοινότητα των πιστών που συνδέονται με δεσμούς αγάπης και που διαθέτουν μόνο τη δική τους ελευθερία και ευθύνη για να το κάνουν. Με αυτή την έννοια, το άγιο πνεύμα είναι εδώ αυτή τη στιγμή. Και πιο κάτω, στην Γουόλ Στριτ βρίσκονται οι παγανιστές που λατρεύουν βλάσφημα είδωλα.
Επομένως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι υπομονή. Και το μόνο που θα πρέπει να φοβόμαστε είναι ο κίνδυνος να επιστρέψουμε στα σπίτια μας και να συναντιόμαστε μια φορά τον χρόνο πίνοντας μπίρες και να αναπολούμε νοσταλγικά “τι ωραία που ήταν εδώ πέρα”. Υποσχεθείτε στους εαυτούς σας ότι αυτό δεν θα συμβεί. Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι συχνά επιθυμούν κάτι που δεν θέλουν πραγματικά. Μη φοβάστε να θελήσετε πραγματικά αυτό που επιθυμείτε. Σας ευχαριστώ.

ΠΗΓΗ:
http://naftilos.blogspot.com/2012/01/blog-post_12.html

«Ας δώσουμε κόκκινο μελάνι στους διαδηλωτές της Wall Street (του Σλάβοϊ Ζίζεκ)» [Από το blog “ANemos”]

Πριν από έξι μέρες, στις 12.1.2011, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:


Ας δώσουμε κόκκινο μελάνι στους διαδηλωτές της Wall Street (του Σλάβοϊ Ζίζεκ)


Του Σλαβόι Ζίζεκ

Σκεπτόµενος τις διαµαρτυρίες του κινήµατος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» και τις ανάλογες εκδηλώσεις κατακραυγής σε ολόκληρο τον κόσµο, θυµήθηκα ότι πριν από µερικά χρόνια ο βρετανός συγγραφέας Τζον Μπέργκερ έγραψε ότι «τα πλήθη των ανθρώπων έχουν απαντήσεις σε ερωτήµατα που δεν έχουν τεθεί ακόµη...
Τα ερωτήµατα δεν έχουν τεθεί ακόµη επειδή το να τα θέσουµε απαιτεί λέξεις και έννοιες που ακούγονται σαν αληθινές, και αυτές που χρησιµοποιούνται τώρα για να κατονοµάσουν γεγονότα κατάντησαν κενές νοήµατος:
∆ηµοκρατία, Ελευθερία, Παραγωγικότητα κ.λπ. Με νέες έννοιες τα ερωτήµατα θα τεθούν γρήγορα, επειδή η Ιστορία συνεπάγεται ακριβώς µια τέτοια διαδικασία θέσεως ερωτηµάτων». Ας αρχίσουµε να ρωτάµε.
Οι διαδηλωτές του «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» και οι οπαδοί τους έχουν τις απαντήσεις. Στην πραγµατικότητα έχουµε βοµβαρδίσει τους διαδηλωτές µε ερωτήσεις, αλλά όχι ακόµη µε τις σωστές ερωτήσεις.
«Μα τι θέλετε;» τους ρωτάµε. «Ποια είναι τα συγκεκριµένα αιτήµατά σας;». Αυτό είναι το αρχέτυπο ερώτηµα που θέτει ένας άνδρας αφεντικό σε µια υστερική γυναίκα, µια σκηνή από ηµέρες που έχουν παρέλθει: «Ολο γκρίνια και παράπονα είσαι – ξέρεις τι θες πραγµατικά;».
Μια τέτοια ερώτηση στοχεύει ακριβώς στον αποκλεισµό της αληθινής απάντησης. Στην ουσία λέει «Πες το µε τους δικούς µου όρους ή βούλωσέ το!». Είναι ένα ερώτηµα που, στην πραγµατικότητα, αποτρέπει τη διαδικασία της µετάφρασης µιας ατελούς διαµαρτυρίας σε συγκεκριµένο σχέδιο.
Οι διαδηλωτές του «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» εφιστούν την προσοχή σε δύο σηµεία-κλειδιά. Πρώτον, ότι το παγκόσµιο καπιταλιστικό σύστηµα έχει καταστροφικές επιπτώσεις: Σκεφθείτε τα εκατοντάδες δισεκατοµµύρια που χάθηκαν εξαιτίας της αχαλίνωτης χρηµατοπιστωτικής κερδοσκοπίας. ∆εύτερον, ότι η οικονοµική παγκοσµιοποίηση υπονοµεύει, σταδιακά αλλά ανελέητα, τη νοµιµοποίηση των ∆υτικών δηµοκρατιών. Μεγάλες οικονοµικές συναλλαγές που εξαρτώνται από διεθνείς παίκτες δεν µπορούν να ελεγχθούν από δηµοκρατικούς µηχανισµούς, οι οποίοι εξ ορισµού περιορίζονται σε εθνικά κράτη. Κατά συνέπεια, οι θεσµικές δηµοκρατικές µορφές είναι όλο και πιο ανίκανες να εννοήσουν τα ζωτικά συµφέροντα του λαού. Η ουσία των διαδηλώσεων της Γουόλ Στριτ είναι η εξής: Πώς θα επεκτείνουµε τη δηµοκρατία πέραν της κρατικής-πολυκοµµατικής πολιτικής µορφής της, η οποία είναι καταφανώς ανί σχυρη όταν έρχεται αντιµέτωπη µε τις καταστροφικές επιπτώσεις της οικονοµικής ζωής;
∆εν υπάρχει έλλειψη αντικαπιταλιστικού φρονήµατος σήµερα. Υπάρχει πληθώρα κριτικής για τη φρίκη του καπιταλισµού: Βιβλία, εις βάθος δηµοσιογραφικές έρευνες και τηλεοπτικές ειδήσεις βρίθουν επιχειρήσεων που µολύνουν ανελέητα το περιβάλλον µας, διεφθαρµένων τραπεζιτών που συνεχίζουν να παίρνουν παχυλά µπόνους, ενώ οι τράπεζές τους διασώζονται µε δηµόσιο χρήµα, µαγαζιών εκµετάλλευσης του ανθρώπινου µόχθου, όπου παιδιά δουλεύουν ατέλειωτες ώρες.
Αυτό που κατά κανόνα δεν αµφισβητείται είναι το δηµοκρατικόφιλελεύθερο πλαίσιο του αγώνα εναντίον αυτών των καταχρήσεων. Ο ρητός ή υπονοούµενος στόχος µιας τέτοιας κριτικής είναι να εκδηµοκρατιστεί ο καπιταλισµός, να επεκτείνουµε τον δηµοκρατικό έλεγχο στην οικονοµία µέσω πίεσης από τα ΜΜΕ, κοινοβουλευτικών εξεταστικών επιτροπών, πιο αυστηρής νοµοθεσίας, εντίµων αστυνοµικών ερευνών και ούτω καθεξής.
Αλλά ποτέ, µα ποτέ, δεν αµφισβητούµε το δηµοκρατικό θεσµικό πλαίσιο του κράτους δικαίου. Αυτή είναι η ιερή αγελάδα που ακόµη και οι πιο ριζοσπαστικές µορφές του ηθικού αντικαπιταλισµού – σκεφθείτε το φόρουµ του Πόρτο Αλέγκρε, το κίνηµα του Σιάτλ – δεν τολµούν να αγγίξουν.
Πάρτε για παράδειγµα την ισπανική εκδοχή των διαδηλωτών του κινήµατος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ», τους Ιndignados (τους «Αγανακτισµένους»). Απορρίπτουν ολόκληρη την πολιτική τάξη, Αριστερά και ∆εξιά, ως διεφθαρµένη και ελεγχόµενη από τη λαγνεία για εξουσία. Και όµως, οι «Αγανακτισµένοι» απευθύνουν τα αιτήµατά τους για αλλαγή σε ποιον; Οχι στον ίδιο τον λαό: οι «Αγανακτισµένοι» δεν λένε (προς το παρόν) ότι κανένας δεν θα φέρει την αλλαγή αν δεν τη φέρει ο ίδιος ο λαός, ότι (για να παραφράσουµε τον Γκάντι) ο ίδιος ο λαός πρέπει να γίνει η αλλαγή την οποία θέλει να δει. Τα αιτήµατά τους απευθύνονται προς αυτούς που έχουν τον έλεγχο – ακριβώς προς εκείνους εναντίον των οποίων διαµαρτύρονται.
Ο Μαρξ δεν πίστευε στην τοποθέτηση του ερωτήµατος περί ελευθερίας στην πολιτική σφαίρα καθαυτή.
∆εν θα συµφωνούσε µε τον τρόπο µε τον οποίο οι δυτικοί θεσµοί αποτιµούν συνήθως τους βαθµούς της ελευθερίας όταν θέλουν να κρίνουν µια χώρα: Γίνονται ελεύθερες εκλογές; Είναι ανεξάρτητοι οι δικαστές; Είναι ο Τύπος ελεύθερος από κρυφές πιέσεις; Γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώµατα;
Το κλειδί για την πραγµατική ελευθερία, πίστευε ο Μαρξ, βρίσκεται στο «απολιτικό» δίκτυο των προσωπικών σχέσεων, από την αγορά ως την οικογένεια. Είναι ψευδαίσθηση να περιµένεις ότι µπορεί κάποιος να αλλάξει αποτελεσµατικά τα πράγµατα µέσω της «επέκτασης» της δηµοκρατίας. Οι ριζοσπαστικές αλλαγές θα έπρεπε να γίνονται εκτός της σφαίρας των νοµικών δικαιωµάτων. «Η δηµοκρατική ψευδαίσθηση», η αποδοχή θεσµικών δηµοκρατικών µηχανισµών ως της µοναδικής, της «σωστής» δύναµης για αλλαγή, απλώς αποτρέπει τη ριζοσπαστική αλλαγή.
Στα µέσα Απριλίου του 2011 οι ειδήσεις µετέδωσαν ότι η κυβέρνηση στην Κίνα είχε απαγορεύσει ταινίες και τηλεοπτικές σειρές µε θέµα ταξίδια στον χρόνο και εναλλακτικές θεωρίες περί Ιστορίας, καταγγέλλοντας ότι εισάγουν επιπολαιότητα σε σοβαρά ιστορικά ζητήµατα. Οι Κινέζοι θεωρούν άκρως επικίνδυνη ακόµη και τη µυθοπλαστική δραπέτευση στην εναλλακτική πραγµατικότητα.
Στη φιλελεύθερη ∆ύση δεν έχουµε ανάγκη από τέτοιες ρητές απαγορεύσεις. Η ιδεολογία ασκεί τόση εξουσία επάνω µας ώστε µας εµποδίζει να παίρνουµε στα σοβαρά εναλλακτικές αφηγήσεις της Ιστορίας. Αυτολογοκρινόµαστε. Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις που δεν θα τις θέταµε ποτέ.
Σε ένα παλιό ανέκδοτο, που αποδίδεται συχνά στην αποθανούσα Λαϊκή ∆ηµοκρατία της Γερµανίας, ένας γερµανός εργάτης βρίσκει δουλειά στη Σιβηρία. Γνωρίζοντας ότι λογοκριτές θα διαβάζουν όλη την αλληλογραφία του, λέει στους φίλους του: «Ας βάλουµε έναν κώδικα: αν ένα γράµµα που σας στέλνω είναι γραµµένο µε κανονικό µπλε µελάνι, ό,τι γράφω είναι αλήθεια. Αν είναι γραµµένο µε κόκκινο µελάνι, είναι ψέµατα».
Υστερα από έναν µήνα, οι φίλοι του λαµβάνουν το πρώτο γράµµα, µε µπλε µελάνι: «Ολα είναι υπέροχα εδώ: τα µαγαζιά είναι γεµάτα, το φαγητό µπόλικο, τα διαµερίσµατα µεγάλα και µε καλή θέρµανση, τα σινεµά δείχνουν ταινίες από τη ∆ύση, υπάρχουν πολλά ωραία κορίτσια πρόθυµα για ερωτικές σχέσεις – το µόνο πράγµα που δεν έχουµε είναι κόκκινο µελάνι».
Αυτή δεν είναι η κατάστασή µας σήµερα;
Εχουµε όλες τις ελευθερίες που θέλει κανείς – το µόνο πράγµα που λείπει είναι το κόκκινο µελάνι.
Αυτό που σηµαίνει η έλλειψη κόκκινου µελανιού σήµερα, είναι ότι οι όροι που χρησιµοποιούµε για να προσδιορίσουµε τις συγκρούσεις γύρω µας – «πόλεµος κατά της τροµοκρατίας», «δηµοκρατία και ελευθερία», «ανθρώπινα δικαιώµατα» – δεν ανταποκρίνονται στη νέα πραγµατικότητα. Προκαλούν σύγχυση στην αντίληψη που έχουµε για την κατάσταση, αντί να µας επιτρέπουν να στοχαζόµαστε γι’ αυτή.
«Νιώθουµε ελεύθεροι» επειδή µας λείπει η γλώσσα για να αρθρώσουµε την ανελευθερία µας.
Ας δώσουµε κόκκινο µελάνι στους διαδηλωτές.


Πηγή: To Βήμα

ΠΗΓΗ:
http://naftilos.blogspot.com/2012/01/wall-street.html

«Μια παράξενη πλάνη» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 10.1.2012, στο blog “Synαισθήσεις” της Synas, κάτω από μια πολύ όμορφη φωτογραφία τοπίου, διαβάσαμε αυτό:


Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του.
Αστράφτει μέσα από έναν κατακερματισμένο κίονα του Παρθενώνα,
μέσα από παγωμένα σταλάγματα,
πύρινα απομεινάρια πεθαμένων αστέρων,
μία αχτίδα γαλάζιου φωτός
ή μέσα από μια χούφτα ολόχρυσης άμμου
-θραύσματα από την απαρχή της ύπαρξης των πραγμάτων.

Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς,
ούτε αναπαράγει τον εαυτό της.
Είναι αιώνια.

ΠΗΓΗ:
http://synas2006.blogspot.com/2012/01/blog-post_10.html

«“Η ελευθερία της επιλογής”» [Από το blog “Aspa online”]

Πριν από τέσσερεις ημέρες, στις 12.1.2012, στο blog “Aspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:



“Η ελευθερία της επιλογής”. Το κείμενό μου για την έκδοση των Εκπαιδευτηρίων Δούκα

Πριν από λίγο καιρό έλαβα την ιδιαίτερα τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχω με κείμενό μου στην ετήσια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων Δούκα, που εκδίδεται κάθε χρόνο από το 1977 κάτω από το γενικό τίτλο «Ημερολόγιο».
Το φετινό Ημερολόγιο που πλέον έχει εκδοθεί κι έχει τίτλο «Εδώ ή αλλού; Το δίλημμα της επιλογής», είναι αφιερωμένο στο θέμα που απασχολεί ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων τον τελευταίο καιρό: Να παραμείνουμε ΕΔΩ ή να αναζητήσουμε την τύχη μας ΑΛΛΟΥ; Πάνω στο συγκεκριμένο θέμα τοποθετούνται Υπουργοί, Σύγχρονοι Στοχαστές, Συγγραφείς, Δημοσιογράφοι, Επιχειρηματίες αλλά και απλοί γονείς όπως εγώ και ο Χρήστος από την ομάδα Μαμά…δες, Μπαμπά…δες που μέσω του internet είμαστε σε επαφή καθημερινά με εκατοντάδες άλλους γονείς.
Δημοσιεύω εδώ το κείμενό μου που έχει τίτλο «Η ελευθερία της επιλογής», ενώ ολόκληρο το βιβλίο μπορείτε να βρείτε στην ηλεκτρονική του μορφή στο τέλος του post ή στο blog Το σχολείο του Μέλλοντος των Εκπαιδευτηρίων Δούκα.


Εδώ ή αλλού; Ημερολόγιο Εκπαιδευτηρίων Δούκα


Η Ελευθερία της Επιλογής

Η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσης. Μιας κρίσης που έχει αγγίξει τη ζωή μας, απειλεί την καθημερινότητά μας, επηρεάζει τη συναισθηματική μας ισορροπία. Φίλοι χάνουν τη δουλειά τους, εισοδήματα συρρικνώνονται, πενιχρές συντάξεις ψαλιδίζονται ακόμα περισσότερο.
Όλοι αναζητούν διέξοδο. Διέξοδο από τη μιζέρια, διέξοδο από τη θλίψη, διέξοδο από την οικονομική πίεση. Η ερώτηση «να μείνω ή να φύγω» έχει γίνει πιο επίκαιρη από ποτέ. Είναι και πάλι στο επίκεντρο των συζητήσεων.
Ποια είναι η σωστή απάντηση; Υπάρχει σωστή απάντηση; Υπάρχει εύκολη απάντηση; Μακάρι να υπήρχε.
Είμαι ευγνώμων που έχω ζήσει στο εξωτερικό. Έκανα μέρος των σπουδών μου στη Γαλλία και όταν παρουσιάστηκε αργότερα η ευκαιρία να ζήσω στη Γερμανία και στην Αγγλία την εκμεταλλεύτηκα. Ξέρω λοιπόν πώς είναι. Ξέρω τι σημαίνει να φεύγεις από τη χώρα σου για να πας να ζήσεις έξω.
Θυμάμαι έντονα εκείνη την πρώτη απογείωση αεροπλάνου από Αθήνα προς τη νέα μου ζωή. Ήταν συναισθηματικά φορτισμένη. Θυμάμαι τη θέση που καθόμουν στο αεροπλάνο. Θυμάμαι τον ήλιο έξω από το παράθυρο. Θυμάμαι τον υπόκωφο θόρυβο των κινητήρων που φάνταζε πιο δυνατός από άλλες φορές. Θυμάμαι τη θάλασσα από ψηλά. Θυμάμαι τα συναισθήματα του ενθουσιασμού για το νέο ξεκίνημα, το σκίρτημα για το άγνωστο και τον κόμπο στο λαιμό για όσα άφηνα πίσω.
Ξέρω λοιπόν πώς είναι. Ξέρω τι κέρδισα. Ξέρω πόσο ωρίμασα. Και για αυτό θα συμβούλευα όσους το θέλουν διακαώς, να φύγουν. Αν είναι το όνειρο της ψυχής τους, ας το κάνουν, ας το ζήσουν, ας το απολαύσουν, όπως ακριβώς έκανα κι εγώ. Χωρίς το βάρος ότι εγκαταλείπουν τη χώρα τους και χωρίς ενοχές. Γιατί η ζωή είναι δική τους και κάποτε θα μετανιώσουν περισσότερο για τα πράγματα που δεν έκαναν παρά για εκείνα που έκαναν.
Τι γίνεται όμως με όσους σκέφτονται να φύγουν χωρίς να το θέλουν πραγματικά; Αν απλά νιώθουν εξαναγκασμένοι; Τότε το πράγμα αλλάζει. Τότε θέλει πολύ περισσότερη σκέψη. Η ζωή στο εξωτερικό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πουθενά η ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι αλλαγές είναι δραματικές και αλλεπάλληλες παντού. Και επηρεάζουν, λίγο ή πολύ, όλες τις χώρες του κόσμου.
Διάβασα κάποτε το «Acres of diamonds» ένα βιβλίο με την ιστορία ενός άντρα που ήθελε τόσο πολύ να βρει διαμάντια, που πούλησε το σπίτι του κι έφυγε ξεκινώντας ένα μάταιο αγώνα αναζήτησης τους. Ο νέος ιδιοκτήτης του σπιτιού όμως ανακάλυψε ένα πλούσιο αδαμαντωρυχείο στην πίσω αυλή. Κι έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι: Μήπως υπάρχουν και στην Ελλάδα αδαμαντωρυχεία που πρέπει να ανακαλύψουμε; Εγώ προσωπικά επέστρεψα για να ψάξω περισσότερο. Κι έμεινα εδώ. Έχω πλέον οικογένεια, έχω δυο μικρά παιδιά στο σχολείο και η ζωή μου στο εξωτερικό μοιάζει μια μακρινή, γλυκιά ανάμνηση.
Έχω όμως συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος για τον οποίο προετοιμαστήκαμε ως γενιά δεν υπάρχει πια. Οι καιροί άλλαξαν. Η συμβουλή που μας έδιναν οι γονείς μας «να είσαι καλός μαθητής για να σπουδάσεις και να βρεις μια καλή δουλειά» είναι απαρχαιωμένη. Δεν υπάρχουν πια «καλές δουλειές», τουλάχιστον όχι για όλους.
Ας σταματήσουμε να παροτρύνουμε κι εμείς τα παιδιά μας να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι και να αναζητήσουν μία θέση στο δημόσιο ή σε μία μεγάλη εταιρεία πιστεύοντας ότι αυτή είναι η σίγουρη συνταγή επιτυχίας. Ναι αν το θέλουν, όχι για να εξασφαλιστούν. Ας δώσουμε βάση στην εκπαίδευσή τους γενικότερα και όχι μόνο στις ακαδημαϊκές τους γνώσεις, οι οποίες από μόνες τους δεν συνεπάγονται οικονομική επιτυχία ή ευτυχία.
Ας αλλάξουμε αυτά που διδάσκουμε στα παιδιά. Ας τα μάθουμε να σκέφτονται, να παίρνουν ρίσκο, να αποτυγχάνουν, να διαφέρουν, να επιχειρούν, να νιώθουν ευγνωμοσύνη, να βλέπουν την ομορφιά γύρω τους. Ας τους διδάξουμε τις αξίες μας. Ας γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση. Ας μεγαλώσουμε την επόμενη γενιά ηγετών.
Ας αντικαταστήσουμε τη σκέψη «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα» με τη σκέψη «Αλήθεια, τι μπορώ να κάνω;» Η πρώτη κατεβάζει τα ρολά του μυαλού και σταματάει τη ροή των σκέψεων ενώ η δεύτερη γεννά απαντήσεις.
Ας ξεκινήσουμε τη δική μας επιχειρηματική δραστηριότητα, ας καινοτομήσουμε, ας αρχίσουμε να δημιουργούμε πλούτο.
Ας μιλήσουμε, ας ανοιχτούμε, ας δικτυωθούμε. Ας αρχίσουμε να γράφουμε στο δικό μας blog. Ας μοιραστούμε τις σκέψεις μας και τα πιστεύω μας. Ας αφήσουμε το αποτύπωμά μας.
Και ας μην ξεχνάμε το σημαντικότερο περιουσιακό μας στοιχείο που είναι το μυαλό μας. Ας επενδύσουμε στον εαυτό μας και στον τρόπο σκέψης μας, ας μορφωνόμαστε, ας διαβάζουμε, ας επιλέγουμε προσεκτικά τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε. Ας περνάμε χρόνο με όσους μας γεμίζουν ενέργεια κι ας απομακρύνουμε όσο μπορούμε από κοντά μας όσους μας αποθαρρύνουν ή απομυζούν τη ζωτικότητά μας.
Η απόφαση να φύγεις ίσως είναι λυτρωτική. Γιατί αισθάνεσαι ότι παίρνεις τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια σου. Το ίδιο όμως μπορεί να είναι και η απόφαση να μείνεις, αν συνειδητοποιήσεις ότι η τελική επιλογή για το πώς θα παίξεις τα χαρτιά που βρίσκονται στα χέρια σου είναι δική σου.
Ο Dr. Victor Frankl που έζησε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης γράφει στο βιβλίο του «Το Νόημα της Ζωής»
«Εμείς που ζήσαμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θυμόμαστε εκείνους οι οποίοι κυκλοφορούσαν από παράπηγμα σε παράπηγμα παρηγορώντας τους άλλους, δίνοντας το τελευταίο κομμάτι από το ψωμί τους.
Μπορεί να ήταν λιγότεροι αριθμητικά, αποτελούσαν όμως σαφή απόδειξη, ότι μπορείς να στερήσεις τα πάντα από έναν άνθρωπο, εκτός από ένα πράγμα: την ελευθερία να επιλέξει τη στάση που θα τηρήσει σε κάθε δεδομένη κατάσταση, την ελευθερία να επιλέξει το δικό του τρόπο συμπεριφοράς.»
Έχουμε κι εμείς την ελευθερία να επιλέξουμε τη στάση μας, να πάρουμε τις αποφάσεις μας και να περπατήσουμε το δικό μας δρόμο, εδώ ή στο εξωτερικό. Ό,τι κι αν αποφασίσουμε, ας το κάνουμε με θάρρος και πάθος. Η επιλογή – και η ζωή – είναι δική μας.


ΠΗΓΗ:
http://www.aspaonline.gr/2012/01/12/i-eleftheria-tis-epilogis-ekdosi-ekpaideftirion-douka/

«Ονειρεύομαι πάλι εφημερίδες» [Από το blog “ANemos”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 5.1.2012, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:

Ονειρεύομαι πάλι εφημερίδες

Πριν από μερικά χρόνια έγραφα και το αναδημοσίευσα τον περασμένο Απρίλιο: «Μέσα στον κακό χαμό, έναν από τους χειρότερους στην ιστορία των εφημερίδων. Πριν από τις απεργίες της απόγνωσης και των αδιεξόδων, όπου όλοι μας απεργούμε για τις θέσεις μας (ευλόγως!) αλλά όχι για τη δουλειά μας (δυστυχώς!) που ευτελίζεται μέρα με την ημέρα. Εχοντας διαβάσει τους ισολογισμούς του χάους και της οδύνης για τα ΜΜΕ. Και επιμένοντας να ξεχωρίζω την κατάσταση της δουλειάς μας από την κατάσταση των επιχειρήσεων που μας δίνουν δουλειά ως δύο αλληλένδετα αλλά και διαφορετικά προβλήματα...

...oνειρεύομαι εφημερίδες!

Ονειρεύομαι εφημερίδες που θα ενημερώνουν χωρίς να χειραγωγούν...

Που θα αγγίζουν την πραγματικότητα του αναγνώστη και δεν θα την αντικαθιστούν με μια άλλη "πραγματικότητα"...

Που θα ιεραρχούν την επικαιρότητα όχι με βάση τη "γραμμή", την ιδεοληψία, την "σπουδαιότητα".

Αλλά με βάση αυτήν την πραγματικότητα!

Και τις ανάγκες της, τις ανάγκες μας, τις ανάγκες μου...

Που θα ακουμπούν πάνω στον αναγνώστη χωρίς να τον πλακώνουν και που ο αναγνώστης θα ακουμπά πάνω τους χωρίς να ζητιανεύει χαδάκια και λαϊκισμούς...

Που τα άρθρα τους δεν θα μυρίζουν γραφείο αλλά αέρα δρόμου... Που δεν θα έχουν, καν, γραφεία αλλά θα είναι παντού...

Ονειρεύομαι εφημερίδες...

...που θα τις γράφουν αριστοκράτες της γραφής και του ΡΕΠΟΡΤΑΖ, της Ερευνας και όχι "αριστοκράτες" της οικονομίας και της πολιτικής καμαρίλας.

...που θα είναι κολλεκτίβες ελεύθερων δημοσιογράφων, ελεύθερων δημιουργών περιεχομένου, ελεύθερων σχεδιαστών, ελεύθερων καλλιτεχνών...

...που θα προσπαθούν να μετατρέψουν το εφήμερο της είδησης σε ένα μικρό έργο τέχνης...

...που θα παρακολουθούν τις καινοτομίες στον Τύπο, στα Νέα Μέσα, στις τέχνες και στα γράμματα, στις τεχνολογίες... και θα είναι στην αιχμή τους!

...και θα απευθύνονται σε ελεύθερους ανθρώπους!

Ονειρεύομαι εφημερίδες...

Που οι ειδήσεις τους θα είναι σύντομα και περιεκτικά κείμενα...

Αλλά οι Ερευνες και τα άρθρα τους θα μπορούν να είναι μεγάλα και χορταστικά... Οπως σε όλες τις αξιόλογες εφημερίδες, σήμερα, στον κόσμο...

Που θα είναι χρήσιμες και όχι "χρηστικές"...

Που δεν μου λένε "τι να κάνω" αλλά τι έχω τη δυνατότητα να κάνω...

Και γι' αυτό, θα κυκλοφορούν πρωί και βράδυ, όπως κάποτε...

Ονειρεύομαι εφημερίδες...

Που θα είναι ψύχραιμες στον πανικό... παρούσες στη ζωή... ανθεκτικές στο χείμαρρο της πληροφορίας...

Που δεν θα έχουν ούτε ένα copy-paste από δελτία τύπου. Ούτε μισό...

Που θα φιλτράρουν χωρίς να "κόβουν"...

Που θα αναδεικνύουν χωρίς να μεγεθύνουν...

Που θα είναι παράθυρα στον κόσμο και όχι "τηλεπαράθυρα-άμβωνες" δημοσιομουλάδων...

Που -στην έντυπη μορφή τους- δεν θα είναι "ταμπλόιντ", ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά...

Που θα χαίρεσαι το στήσιμό τους, όσο και τα κείμενά τους, όσο και την άπλα των ιδεών και της δημιουργικότητάς τους...

Που θα ελέγχουν την εξουσία. Κάθε εξουσία. Ακόμη και τη δική τους εξουσία!

Ονειρεύομαι εφημερίδες που δεν μετατρέπουν την πληροφορία σε είδηση αλλά την είδηση σε γνώση...

Ονειρεύομαι εφημερίδες που θα ανοίγουν ρωγμές στα τείχη που ορθώνονται γύρω μας!

Ονειρεύομαι τις εφημερίδες που θα έλθουν!

(...όσο πιο σύντομα καταρρεύσουν εκείνοι που ΔΕΝ ονειρεύονται εφημερίδες)

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2012/01/blog-post_05.html

«Γνώση» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 7.1.2012, στο blog “Synαισθήσεις” της Synas, διαβάσαμε αυτό:

Γνώση

Ό,τι κι αν ζούμε

είναι μια χαραμάδα

στο σκοτάδι μας.

Και από κάτω κάποιος είχε σχολιάσει:

Ό,τι κι αν μαθαίνουμε, είναι ένας κόκκος στην άμμο των αναζητήσεών μας...

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2012/01/blog-post_07.html

«Κάτι ανασαίνει στα ερείπια» [Από το blog “ANemos”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 6.1.2012, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:

Κάτι ανασαίνει στα ερείπια

Επιστρέφουν καθημερινά. Περνούν την είσοδο, πλησιάζουν την άκρη του πάγκου των κλητήρων να πάρουν το φύλλο της ημέρας όπως έκαναν τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια. Το χέρι μένει άδειο. Καλούν το ασανσέρ κι ανεβαίνουν στο γραφείο τους. Καφέ έχουν πιει ή έχουν φέρει μαζί τους σε πλαστικό ποτηράκι. Ανοίγουν τον υπολογιστή, κάνουν στην άκρη κάτι χαρτιά με σημειώσεις από τον περασμένο Δεκέμβρη, τραβούν το τασάκι, ανάβουν τσιγάρο. Το βλέμμα πέφτει στις ζωγραφιές με νερομπογιά και μαρκαδόρο του παιδιού στο χώρισμα, πατάνε με το δάχτυλο την άκρη από το σελοτέιπ που ξεκόλλησε στην μιαν άκρη. Ο υπολογιστής φορτώνει. Οι σκέψεις φορτώνουν. Τα χρόνια φορτώνουν. Enter. Fire Fox. 1982. Οδός Κολοκοτρώνη. Υστερα εδώ. Ο καπνός μπαίνει στο μάτι. Το δίπλα γραφείο άδειο. Οι άλλες αίθουσες άδειες. Μόνο κάτι σκιές, μικρά συννεφάκια καπνού, ένα τηλέφωνο που χτυπάει και δεν το σηκώνει κανείς. Ξανά το βλέμμα στη ζωγραφιά, "Μπαμπά χρόνια πολλά, Τάσος", "Μαμά σ' αγαπώ, Λίνα". Θυμάται πως σπάνια τα προλάβαινε ξύπνια το βράδυ. Ενα φιλί, ένα τράβηγμα της κουβέρτας πάνω από τον ώμο τους. Το πρωί που φεύγαν για το σχολείο εκείνος... εκείνη... κοιμόντουσαν ακόμη. Αλλη μια ρουφηξιά τσιγάρο, ένα παραπέτασμα καπνού που κρύβει τις σκέψεις για τους απλήρωτους λογαριασμούς, το δάνειο του σπιτιού, τα ένσημα που δεν έχουν μαζευτεί...

Επιστρέφουν καθημερινά. Αλλοι πρωί. Αλλοι απόγευμα. Περίπου την ίδια ώρα που έρχονταν για να πιάσουν δουλειά πριν από βδομάδες. Δεν έχουν τίποτα να κάνουν. Ανοίγουν συρτάρια, κλείνουν συρτάρια. Ανάβουν υπολογιστή, σβήνουν υπολογιστή. Γεμίζουν το τασάκι με αποτσίγαρα κι ύστερα το αδειάζουν στον κουβά σκουπίζοντας με ένα χαρτομάντιλο. Οπως άλλοι θα έβαζαν φρέσκο νερό στο ανθοδοχείο, θα άναβαν το καντηλάκι, θα καθάριζαν τα χορτάρια ή κανέναν λεκέ από το μεγάλο μάρμαρο. "21 ΙΟΥΛΙΟΥ 1975 - 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011". Οντως! ΑΥΤΗ η δουλειά μαθαίνεται "στο μάρμαρο" τελικά... Σ' αυτό το "μάρμαρο" έμαθε να γράφει, να σβήνει, να κόβει, να ράβει, να στήνει σελίδες, να κάνει τίτλους και λεζάντες, να μετράει διαστάσεις, να διορθώνει, να σκίζει και να ξαναστήνει κασόχαρτα. Από αυτό το "μάρμαρο" θα έφευγε πρώτος. Ορθιος ή με τις μπότες μπροστά. Ετσι νόμιζε. Ετσι είχε δει να γίνεται. Ετσι ήθελε να γίνει. Και ποτέ δεν φανταζόταν ότι πρώτο θα έφευγε το "μάρμαρο" και θα έμενε το "μαγαζί" έτσι. Κενοτάφιο...

Επιστρέφουν καθημερινά.. Γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε. Σαν εξόριστοι χωρίς πατρίδα. Σαν φαντάροι χωρίς κοπέλα. Σαν ισοβίτες που ούτε που θυμούνται πως ήταν πριν...

Κάποια στιγμή θα τα μαζέψουν όλα, θα αδειάσουν τα συρτάρια τους, θα ξεκρεμάσουν τις ζωγραφιές των παιδιών τους, θα μαζέψουν τις μνήμες τους, τις σκιές των συναδέλφων τους,θα τις διπλώσουν, θα τις βάλουν στην τσέπη και θα φύγουν. Και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.

Μαζί τους θα έχουν πάρει όμως και την ψυχή τους και την ψυχή του μαγαζιού τους!

Αλίμονο σε εκείνους που θα μείνουν κενοί, μόνο με τα ερείπιά τους και τα χρέη τους!

Οχι σε ανθρώπους και τράπεζες αλλά στην ίδια την ιστορία...

Για πάντα λησμονημένοι!

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2012/01/blog-post_06.html

«Μια ελπιδοφόρα πρωτοβουλία: Από το χωράφι στον καταναλωτή σε τιμές κόστους» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]

Πριν από ένα μήνα, στις 12.12.2011, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε τα εξής:

Μια ελπιδοφόρα πρωτοβουλία: Από το χωράφι στον καταναλωτή σε τιμές κόστους

Είναι το σύνθημα του πρώτου Προμηθευτικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού «Αλληλέγγυον», που πρόκειται να λειτουργήσει στην Αθήνα, πουλώντας ελληνικά αγροτικά προϊόντα και ελληνικά είδη διατροφής. Ο συνεταιρισμός δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα.

Στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα ανθρώπινο δίκτυο, που θα αναδεικνύει την ανθρώπινη εργασία μέσα από τη συνεργασία, την ισοτιμία, απαλλαγμένο από κάθε είδους εκμετάλλευση. Προϊόντα όπως φασόλια, ρύζι, πατάτες, λεμόνια, πορτοκάλια, τραχανάς, χυλοπίτες, τσίπουρα, κρασιά, βιολογικά τρόφιμα, θα μπαίνουν στο καλάθι της νοικοκυράς απευθείας σε τιμές που θυμίζουν χωριό. Και όχι μόνο.

Οι καταναλωτές θα μπορούν να φέρνουν και να ανταλλάσσουν χωρίς χρήματα τις δικές τους παραγωγές με προϊόντα από το «Αλληλέγγυον». Η ιδέα δεν είναι καινούρια, έχει εφαρμοσθεί σε αρκετές χώρες, που βίωσαν την άγρια κερδοσκοπία των πολυεθνικών, την εκμετάλλευση του αγρότη και την καταστροφή της εγχώριας παραγωγής.

Οι άνθρωποι του συνεταιρισμού επέλεξαν ένα κομβικό σημείο για να εξυπηρετεί τόσο τους κατοίκους της Αττικής όσο και τους αγρότες της περιφέρειας. Βρίσκεται στη περιοχή του Κολωνού στο σταθμό Λαρίσης και του μετρό στην οδό Αγίας Σοφίας 50 και Διδυμοτείχου.

«Τέρμα οι μεσάζοντες και η κερδοσκοπία, η κρίση χρειάζεται συλλογικότητα» τόνισε ο Γ. Γαλανόπουλος, υπεύθυνος λειτουργίας του εγχειρήματος.

«Σκοπός μας είναι αυτές τις σκοτεινές ημέρες να μην πεινάσει κανείς. Τα νοικοκυριά των αστικών κέντρων θα γνωρίσουν τους απλούς καθημερινούς έλληνες αγρότες και τη σοδειά τους. Θα κοπεί ο δρόμος στους "μαυραγορίτες", που "ακονίζουν τα μαχαίρια τους" στην περίπτωση που η χώρα μπει στον εκβιασμό του διατροφικού εφιάλτη».

Οι διαδικασίες άρχισαν τον Σεπτέμβριο από έλληνες αγρότες και πέρασαν μέσα από συμπληγάδες μέχρι να ετοιμαστεί το πρωτόγνωρο για την Ελλάδα καταστατικό, καθώς σκόνταφτε στον αθέμιτο ανταγωνισμό: «Σκοπός είναι να καταργηθεί ο μεσάζοντας χονδρέμπορας που κερδοσκοπεί τετραπλασιάζοντας την τιμή, με αποτέλεσμα η τιμή στα προϊόντα να ανεβαίνει κατακόρυφα. Τα φασόλια Πρεσπών πουλιούνται 8 ευρώ στα σουπερμάρκετ, στη Βαρβάκειο το χύμα κοστίζει 7 ευρώ, εμείς θα τα πουλάμε τρία. Οι επιχειρηματίες για να πετύχουν καλύτερες τιμές εισάγουν λεμόνια που στοιχίζουν 1,30 ευρώ το κιλό, εμείς έχουμε βρει λεμόνια που θα πουλάμε με 30 λεπτά. Το κέρδος μας αντιστοιχεί στην κάλυψη των λειτουργικών μας εξόδων και μόνο».

Παραγωγοί από Μυτιλήνη, Κρήτη, Κοζάνη, Ξάνθη είναι έτοιμοι να συμμετέχουν με τα προϊόντα τους. Επίσης πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ανοίξουν στη περιοχή τους «Αλληλέγγυο».

Η Ευρυδίκη έχει έρθει να γραφεί στη λίστα με τους εθελοντές και ανυπομονεί να πιάσει δουλειά: «Θα δουλεύω και Κυριακή εθελοντικά. Τα ελληνικά προϊόντα πρέπει να ξαναμπούν στα σπίτια μας. Ο αγρότης που πετούσε την παραγωγή του στη χωματερή πρέπει να γλιτώσει από την αφαίμαξη του χονδρέμπορα».

πηγη Ελευθεροτυπία

ΠΗΓΗ:

http://misha.pblogs.gr/2011/12/mia-elpidofora-prwtoboylia-apo-to-hwrafi-ston-katanalwth-se-time.html

«Εν αναμονή» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Πριν από τέσσερεις ημέρες, στις 7.1.2012, στο blog “Synαισθήσεις” της Synas, διαβάσαμε αυτό:

Εν αναμονή

Μείναμε παιδιά

πιασμένα στο δόκανο

των προσδοκιών.

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2012/01/blog-post_1522.html

«Θεατρικές σκηνές» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από ένα μήνα, στις 10.12.2011, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Θεατρικές σκηνές

Λαμβάνω υπόψη μου όλα τα σκηνικά που παίζονται καθημερινά στις ζωές μας, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό, κι αναρωτιέμαι που ακριβώς βρίσκεται το σημείο επαφής με τον πραγματικό εαυτό μας. Γνωρίζουμε κάτι απ αυτόν ή μας είναι αδιάφορο;

Ή μήπως ως ήρωες τόσων και τόσων έργων ταυτοχρόνως, έχουμε σκίσει την ταυτότητα μας σε μικρά μικρά κομματάκια που τα έχουμε σκορπίσει εδώ κι εκεί για να καλύψουμε τις εκάστοτε ανάγκες μας;

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2011/12/blog-post_10.html